Biz işçiler sabahın erken saatlerinde işe gidiyoruz. Ne güneşin doğuşunu ne de güneşin batışını görüyoruz. Gece gündüz çalışmamıza rağmen bir ayın sonunda aldığımız ücretle temel ihtiyaçlarımızı bile karşılayamıyoruz. İşçi arkadaşlarla ara ara sohbetimizde hep şunları söylüyoruz: “Bizler ne kadar çalışırsak çalışalım patronların gözünde hiçbir kıymetimiz yok. Ne kadar çok çalışsak o kadar kıymetsizleşiyoruz. Kapıdaki köpeğin bile bizden daha fazla değeri var.” Bizim fabrikanın üç tane “kıymetli” köpeği var. Üçüne de isimleriyle hitap ediliyor. Onların bakımıyla ilgilenen işçi arkadaş yemeklerden artan kemikleri toplayınca biz de “köpeklere mi vereceksin” diye sorduk. O da “bu kemikleri vereyim de patron kemiklerimi mi kırsın, bunları sokak köpekleri için topladım” dedi. Biz de güldük “vay be! Nasıl yani bu kemikleri artık diye vermiyorlar mı? Peki, ne yiyor bu köpekler?” Arkadaş cevapladı: “Bunlar artık yiyecek, veremeyiz. Onların özel maması var. Somon balıklarıyla, biftekle besleniyorlar, çok pahalı yiyecekleri.” Bir kadın arkadaş kafasını sallayarak “biftek he! Ulan bizim evimize biftek-somon hiç girmiyor. Nasıl bir şey olduğunu unuttuk. Şuraya bak, bizler her gün kaldığımız mesaide simit-poğaça yiyoruz. Gerçekten de patronun köpeği kadar değerimiz yok” dedi.

Ben de şunları söyledim: “Arkadaşlar bugün patronların yaşamıyla biz işçilerin yaşamı bir değil. İşçilerin beslediği kediler, köpekler ucuz mamalar ya da sahibi ne yiyorsa onu yiyor. Ama zenginlerin beslediği hayvanlar da sahipleri gibi lüks içinde yaşıyorlar. Bugün biz parka ya da sahil kenarına gidemezken patronun köpeği otele gidiyor. Sosyalleşmeye ihtiyacı varmış! Bizlerin neye ihtiyacı olduğu kimsenin umurunda değil. O nedenle bilelim ki bu düzen adaletsizliğin üzerine kurulmuş. Adaletsiz bir düzende de bazı şeyler mantık dışıdır. Aslında patronlar bizlerin birleşmesi için zemin yaratıyor. Çelişkiler ortada fakat biz görmemekte ısrar ediyoruz. Biz birleşmemekte ısrar ettikçe onlar insanın insanlıktan çıktığı bir durum yaratıyorlar. Bu böyle gitmemeli! Bu dünyada insan insan gibi yaşamalı, bütün canlıların yaşama hakkı olmalı. Bu yaşam hakkını bu düzen biz işçilere vermeyecek, yaşam hakkını ancak ve ancak baktığımız şeyleri gördüğümüz zaman alacağız.”