Geçtiğimiz yıl Şilili işçi ve emekçiler bir mücadele başlatmış, eşitsizliğe ve yoksulluğa “Artık yeter” demişlerdi. İşçilerin büyüyen mücadelesinin önünü kesmek isteyen egemenler orduyu haklı taleplerini haykıran emekçilerin, gençlerin üstüne salmıştı. Ülkede sıkıyönetim ilan edilmiş, onlarca kişi katledilmişti. Ancak işçi ve emekçiler geri çekilmek bir yana iktidarı ve iktidara bu yetkiyi veren anayasayı hedef almış, mücadele taleplerine anayasanın değiştirilmesini de eklemişlerdi. Şili hükümeti baskıyla sindiremediği emekçilere anayasanın değiştirilmesi için referandum vaadinde bulunmak zorunda kalmıştı. 25 Ekimde yapılan referandumda sandığa gidenlerin %80’e yakını darbe anayasasının değişmesi yönünde oy kullandı. Sonucun belli olmasından itibaren, emekçiler Santiago’daki İtalya Meydanına bu kez kutlama için indiler.
1973’te işçilerden, emekçilerden, ezilenlerden yana olan Sosyalist Allende hükümetini devirmek için tezgâhlanan faşist darbe baskıcı uygulamalarını bir anayasa ile kalıcı hale getirmek istemişti. Şili’de emekçiler, toplumsal muhalefeti ezen, işçi sınıfına yönelik ağır saldırılarıyla Şili’yi “model ülke” haline getiren darbecilerin kanlı eserinin artık değişmesini istediler ve bunu başardılar. Bir yandan emekçiler taleplerini gerçekleştirmenin sevinciyle kutlamalar yaparken diğer yandan Pinera hükümeti “birlik ve istikrar” mesajlarıyla boy gösterdi. Oysa darbe anayasasının antidemokratik, baskıcı uygulamalarını hiç çekinmeden kullanan ve onlarca insanın ölümüne sebep olan da Pinera hükümetinin kendisi idi. Bunu unutturmak isteyen, “temiz bir sayfa” açmak istediğini iddia eden Şilili egemenler, anayasa değişikliğini emekçilerin eşitlik ve adalet taleplerini pörsütecek bir araca dönüştürmek istiyor. Şilili işçi ve emekçiler bu tuzağa düşmeden, eşitlik ve adalet özlemleriyle mücadeleyi büyüttüklerinde, işte o zaman duvarlara yazılan “yeniden doğuş” gerçekleşecek. Meydanlar da iktidar da bizim, işçi sınıfının olacak!