Ermenek’te direnen maden işçisi bir babanın oğlu isyanını haykırıyor yetkililere: “Okula gidiyorum, babam cebime beş kuruş koyamıyor. Babamın hakkını verin.” Soma ve Ermenekli madenciler yıllardan beri alamadıkları hakları için aileleriyle birlikte cansiperane mücadele ediyorlar. Kardeşler, bu nasıl adalet? Yargı işçileri haklı bulmuş ama patron emekçilerin alın terini çalmış, gasp etmiş, vermiyor. Bu arada işçilerin söylediklerine göre patron 12 tırlık filo sahibi olmuş. Güvenlik güçleri haksızlığa uğramış, emeği çalınmış işçilere saldırıyor, patrona hiçbir şey yapamıyor. Yönetenler de patronu ödüllendirip yeni maden alanları tahsis ediyor. AKP’li bakan ve milletvekilleri “yapılabilecek bir şey yok” diyerek işçileri memleketlerine gönderiyor.
EYT standında emekliliği elinden alınmış bir emekçinin çocuğu, elinde mikrofon, kimlerin emeklilikte yaşa takıldığını anlatıyor, bu mücadeleye destek vermeleri çağrısı yapıyor. “Üye olmak istemiyorsanız en azından imza atabilirsiniz” diyor. İşçi, emekçi çocukları küçük yaşta tanışıyor sömürü, haksızlık ve yoksullukla. Var olan düzenin adaletsizliği ve sömürüsü çabucak büyütüyor işçi emekçi çocuklarını.
Cuma hutbesinde hoca cemaate “çocuk sevgisi ve çocuklarla iletişimi yeniden hatırlayarak hayatımıza taşımaya gayret edeceğiz” diyor. Yoksul, ekonomik kriz bahanesiyle kazanılmış hakları ellerinden alınmış, alın teri patronlar tarafından çalınmış, işsiz, yoksulluk veya açlık sınırı altında bir ücretle çalışmaya mahkûm edilmiş işçilerin çocukları. Eğitim alacak bilgisayarları, internetleri olmayan, eğitimden yoksun kalan, gelişme döneminde makarna ile beslenen çocuklarımız. Paraları olmadığı için yeterli sağlık hizmeti alamayan, küçük yaşta kronik hastalıklarla tanışan çocuklarımız. İş kazalarında, Soma’da, Ermenek’te Torunlar İnşaat’ta, Sakarya havai fişek fabrikasında öksüz kalmış çocuklarımız. Birileri bolluk bereket içinde görgüsüzce yaşarken, “eve ekmek götüremiyoruz” diyen babanın çocukları. Bu çocuklara sevgiyi kim gösterecek? Hutbede hoca bizim çocuklarımızdan mı bahsediyor diye sordum kendi kendime. “Okula gidiyorum, babam cebime beş kuruş koyamıyor” diye isyan eden veya babası gibi EYT mağdurlarını mücadeleye çağıran bir çocukla nasıl bir iletişim kurulur, bu çocuklar nasıl sevindirilir? Çok basit; babalarının hakları verilerek! Ama yönetenler ve patronlar bir olmuş, bize ve çocuklarımıza zulmediyor. Bugün işçi sınıfının dini inançları, etnik köken farklılıkları yönetenler ve patronlar tarafından istismar ediliyor, sömürü düzeni devam ediyor. Patronlar zenginleşiyor, yönetenler saraylarda yaşıyor, bizler daha çok fakirleşiyor, yoksullaşıyoruz. Bundan sonra Cuma namazını aksatmadığım gibi, UİD-DER’li işçilerle görüşmeyi, hem bülteni hem de siteyi takip etmeye devam edeceğim. İşçilerin sesi olan, sorunlarını, mücadelelerini ve haksızlıkları gündemde tutan, daha güzel günlerin bir arada yürütülecek mücadele ile geleceğine, hep beraber güçlü olacağımıza inanan işçilerle bir arada olmak çok değerli.