Siyasi iktidarın temsilcilerinin ekranlara çıkıp Türkiye’deki sağlık sisteminden övgüyle bahsetmesini ve dünyanın bizi kıskandığını söylemesini unutmadık. Tabi ki ekranlardan nutuk atmak kolay. Fakat biz işçiler olarak söylenene değil yaşadıklarımıza inanırız. Hatırlarsanız koronavirüs salgınının ilk aylarında sağlık çalışanları her akşam saat dokuzda alkışlanıyordu. Sağlık Bakanı Fahrettin Koca sağlık çalışanlarına övgüler diziyor ve “haklarını ödeyemeyiz” diyordu. Sağlık çalışanlarının ekranlardaki yeri böyleydi. Peki, gerçekte durum nasıl? Gerçek hiç de ekranlardaki gibi değil. Siyasi iktidarın çizdiği tozpembe sağlık sistemi tablosuna kanmayan biz işçiler, gerçekleri hayatın içinde teker teker görüyoruz.

Geçtiğimiz günlerde “Dicle Üniversitesi Hastanesi Başhekimliği, Covid-19’a yakalanan sağlık çalışanlarının onuncu günün sonunda tat, koku, duyu kaybı ve öksürük gibi semptomları devam etse bile işlerine geri dönmesini istedi” şeklinde bir haber yayınlandı. Sağlık ve Sosyal Hizmet Emekçileri Sendikası’ndan (SES) yapılan yazılı açıklamada ise “hastalığın onuncu gününde zorla işe başlatılan Beyin ve Sinir Cerrahisi Uzmanı Ahmet Akbaş’ın ölümü hafızalarımızda bu kadar tazeyken sağlık emekçilerini bile bile ölüme göndermek suçtur. Bu suça ortak olmayalım” dendi. Bu örnek bizlere bir kez daha ekranlarda sağlık emekçilerinin kahramanlıklarını dile getirerek onları boş sözlerle övmenin ne kadar riyakârca bir tutum olduğunu gösterdi. Gerçekte tıpkı diğer sektörlerde olduğu gibi sağlık sektöründe de işçi ve emekçilerin bu kapitalist düzende zerrece kıymetlerinin olmadığını ortaya koydu. Emekçileri alkışlatarak ölüme gönderenler kendilerini istedikleri gibi toplumdan yalıtıyorlar. Hastalığa yakalansalar bile derhal tedaviye alınıp özenle bakılıyorlar. Fakat sağlık emekçilerinin yaşadığı sorunlar gözlerden gizleniyor.

Hastalıkla birebir temas halinde olan sağlık emekçilerinin sağlıksız koşullarda çalışması da sağlık sisteminin çürümüşlüğünü göstermektedir. Kendileri özel doktorlarıyla, lüks bakımlarıyla, sağlıklı gıdalarıyla yaşayan egemenler sıra emekçilere gelince “maske, mesafe ve temizlik” diyorlar. İşine balık istifi gibi toplu taşıma araçlarıyla giden, 12 saat tezgâh başında çalışan işçilerin zaten mesafe kuralına uymaları mümkün değil. Maske ise sanki virüsle arada bir kalkan görevi görüyormuşçasına lanse ediliyor. Hem sağlık çalışanlarının sırtındaki yük giderek arttırılıyor hem verilen sözler tutulmuyor, alınması gereken önlemler alınmıyor hem de “tükendik” diyen sağlık çalışanlarının istifa etmesi yasaklanıyor. Sağlık çalışanlarının ve diğer sektörlerde çalışan işçilerin ve emekçilerin yaşadığı sorunların, koşullarının giderek kötüleşmesinin sebebi pandemi bahanesiyle işçi sınıfının kazanılmış haklarına saldıran patronlar sınıfı ve ona kol kanat geren siyasi iktidardır.

Sağlıklı yaşamak ve nitelikli sağlık hizmeti almak her insanın en temel hakkıdır. Oysa her felaket ve krizde olduğu gibi işçiler, emekçiler kaderine terk ediliyor. Sadece maske ve mesafeyle virüsten korunamayız. Hem beden hem ruh sağlığımız göz ününde tutularak buna uygun bir sağlık sistemi oluşturulmalıdır. Fakat kapitalizm altında bu mümkün değildir. Çünkü kapitalistler için sağlık bir sistem değil, kâr getiren bir sektördür. Bizler de sağlık sektörünün müşterileriyiz. Bizler, bilinçli işçiler olarak diyoruz ki salgın konusu bir mücadele konusudur. Ancak el ele vererek insanlığı yok oluşa sürükleyen, bizi hasta eden bu köhne düzeni değiştirmemiz mümkün olacaktır.