Tüm dünyayı ölümler, işsizlik ve çaresizlikle karşı karşıya bırakan, büyük bir krizle sarsılan kapitalizm, bu defa savaşlarla değil, pandemi ile can alarak, pisliklerini, eksikliklerini örtme yoluna gitti. Her alanda kısıt koyma ve hareket kabiliyetini sınırlandırma yetkisini salgın gerekçesiyle fazlasıyla kullanıyor siyasi iktidar. Bültenimizde çokça değinildiği gibi işçiler grev yapamıyor, sendikalar genel kurullarını dahi toplayamıyorken; bir de esnafın çaresizliğine bakalım isterseniz!

Malûm süreçte “sokağa çıkmayın” diyenler, işçilerin fabrikalardaki çalışma koşullarını görmezden gelirken, yeme içme yerlerini ise bulaş bahanesiyle ya tamamen kapattırdılar ya da kısıtlı çalışmalarına izin verdiler. Küçük esnaf işyerine kilit vurup evinin yolunu tuttu. Buralarda çalışan, garson, bulaşıkçı, komi, aşçı gibi çoğu gündelikçi olan emekçiler sudan çıkmış balığa döndüler. İşverenleri olan küçük esnaf, belediyelerden koli yardımı dilenir oldu işçilerine! Zira üç günde bir çaresiz “abi 100 lira versen de evin ihtiyacını karşılasam” talebi, her iki tarafı da perişan eden umutsuz diyaloglara dönüştü. Oysaki diğer ülkelere yardım ettiğini böbürlenerek kürsülerden haykıran yöneticilerimiz var! Güya bizi kıskandığı söylenen Avrupa ülkelerinde halka daha çok destek verildi.

Küçük esnafın da işçiler ve sendikalar gibi eli kolu bağlanmak istendi. Basın açıklamaları yasak, seslerini duyurmaları için toplanmaları yasak. Ancak çaresizlik bir yolunu buldurur her zaman! Esnaflar da seslerini yükselttiler, basında sınırlı da olsa haberleri çıktı. Esnafın sesine güya kayıtsız kalmayan hükümet her birinin 7-8 bin lira olan kiralarına 750 TL destek ve 1000 lira hibe açıkladı! Yılbaşından sonra kimin ne alacağı hâlâ muğlâk olan ve çok büyük bölümünün bu yardımın da dışında tutulduğu esnafın ateşine güya su serpilmiş gibi yapıldı. Dükkânlar aylardır kapalı ve borçlar, vergiler, krediler, kredi kartları, senetler, çekler beklemiyor haliyle pandemiyi… İktidar da pekâlâ biliyor bunu. Tıpkı asgari ücretli işçiden aldığı vergi saçmalığı gibi, kapatılan işyerinden vergi almaya devam ediyor.

İşçi hangi sektörde olursa olsun işçidir! Evet fabrikalar gibi çabuk örgütlenemiyor ve sayısal anlamıyla da örgütlenmelerinin önünde hukuki engel var. Ancak sömürü çarkı eşit eziyor sonuçta. Peki küçük esnaf? Küçük esnaf işler yolundayken kulaklarını tıkadığı sorunlara şimdi kulak vermek durumunda. Unutulmamalı ki söz konusu olan birçoğu işçilikten esnaflığa geçmiş küçük işletmeler... Unutulmamalı ki, ilk buhranda kepenkleri indiğinde, yuvarlanıp gelecekleri nokta da yine işçi sınıfının yanıdır. Yani yanında çalıştırdığı işçi ile kaderinin arasında bu sistemde ince bir zar var. Bunu her unuttuğunda, köpürerek büyüyen kapitalist baskı kasırgası, onun da evini işini hortumun içine katıp, sıfırlanmış halde bir yerlerde savurup bırakacaktır. Yani dayanışma ruhu kapı çalındığında değil evveliyatında mecburiyete tabidir. Her nerede ne şekilde iş yaparsak yapalım, unutmayalım ki, her birimiz bir kapitalistin ürününü ya üretiyor ya pazarlıyoruz. İş hayatımız ve ekmeğimiz buna bağlı devam ediyor. Bu gerçeklik sizler unutsanız dahi, çok net ve acımasız haliyle öylece orta yerde duruyor.

Küçük resme değil, büyük çerçeveye bak kardeşim! Bir avuç sömürücünün karşısında artı-değer üretenler ve onlar için satanlar olarak bizler varız. Yani iki taraf var. Hangisinden olduğunu tekrar hatırlatmaya gerek var mı?