Merhaba dostlar. Geride bıraktığımız 8 Mart vesilesiyle ben sizlere neler yaşadığımızı anlatmak istiyorum. Biz işçi aileleri artık geçmişte yaşadığımızdan çok daha zor günlerden geçiyoruz. Dayanılması zor günler ama UİD-DER’li dostlarımız bize destek oluyor, bugünleri daha iyi anlamamızı, dayanmamızı sağlıyor. O yüzden kendimi çok şanslı hissediyorum. Dediğim gibi, geçinmek çok zor hale geldi. Bizim ailede bir tek eşim çalışıyor. Ama aldığı maaşla evi geçindirmek öyle kolay değil. Ev kira. Evde doğal gaz yok, odun, kömür parası, elektrik, su faturası, mutfak masrafı, iki çocuğun eğitim masrafı derken iki yakamızı bir araya getiremiyoruz. Ama birileri “bu ülkede artık yoksulluk yok” diyor. Biz sanırım onlarla aynı ülkede yaşamıyoruz. Ben eve katkıda bulunmak için lif, patik gibi şeyler örüp alabilenlere satmaya çalışıyorum. Ama artık bunun gibi işleri yaparak ailesini geçindirmeye çalışanların sayısı da giderek arttığı için oradan da bir gelir olmuyor.
Her yer pahalı, pazar pahalı, market pahalı... Pazara gidiyorsunuz, almanız gerekenden birini alıyorsunuz, öbürünü alamıyorsunuz. Mesela ben ıspanağı aldım mı pırasayı zor alıyorum. Meyve almak istedim mi birini alıyorum, öbürünü alamıyorum. Artık çoğu zaman eşim işten gelecek, adam ne yiyecek, ne pişireceğim diye bir gün öncesinden kara kara düşünüyorum. Düşünüyorum düşünüyorum işin içinden çıkamıyorum. Pazardan aldığım pırasayı ikiye, üçe bölüyorum. Aldığım patatesten birkaç yemek çıkarıyorum. Bunlar gerçekten çok zor şeyler. Bir şeyler olsa, tamam yaparsın. Hiç düşünmezsin, çıkarırsın dolaptan, pişirirsin. Ama ben her akşam bir sonraki gün ne pişireceğimi düşünüyorum. Niye? Çünkü hani zenginliğimizin kanıtı diye gösterilen buzdolabı bomboş!
Tanıdığım birçok kadın var ki, artık evlerinde yiyecek namına hiçbir şey yok. Komşularından ekmek istiyor, yemek istiyor. Koca işten çıkartılmış. İş yok, güç yok. Bu, bir kadın için çok zor bir şey! Mutfakta tencereyi kaynatan, evin, çocuğun ihtiyaçlarına koşturan bizleriz. Hayatın yükünü omuzluyoruz. O yüzden biz güçlü olmak zorundayız. Ama elbette tek başına güçlü olamazsın. Bizim daha fazla birbirimizle paylaşmaya, birbirimizden güç almaya ihtiyacımız var. Başımızı önümüze eğip, kadere teslim olmamalıyız. Sesimizi çıkarmalıyız. Onun için de kadınların bilinçlenmesi gerekiyor. Hani diyoruz ya “emekçi kadınlar mücadelede bir adım öne!” diye, aynen öyle yapmalıyız. Öne çıkmalıyız. O zaman daha güçlü hissederiz kendimizi, daha mutlu oluruz. Sorunların üstesinden de beraberce geliriz.