Merhaba işçi kardeşlerim. Ben İranlı mülteci bir işçiyim. Son günlerde İran’da yaşanan işçi eylemleri ve işçilerin verdiği mücadeleden bahsetmek istiyorum.

İran’da üç haftadır petrol işçileri grevde. Bu işçilerin yüzde 90’ı taşeron işçiler. Bu şartlarda çalışan işçilerin maaşları aylardır ödenmiyor, iş koşulları kötü ve ağır. Sabah kahvaltı ve öğlen yemekleri kötü. Yaşadıkları yerler de son derece kötü, bir nevi Alman Nazi kampları gibi. Evlerine gitmiyorlar, tesislerin olduğu yerlerde yaşıyorlar. Burada çalışan işçiler farklı kentlerden gelip çalışıyorlar. Ayda 24 gün çalışıp 6 gün dinlenebiliyorlar. Tatil günlerinin iki günü yolda geçtiği için işçiler sadece 4 gün aileleri ile zaman geçirebiliyorlar. İşçilerin taleplerinden biri aileleriyle ayda en azından 10 gün zaman geçirmek. Aldıkları maaş ancak 10 gün yetiyor. Türkiye parasıyla en az 4500 lira asgari ücret istiyorlar. Kadrolu çalışan işçilerle aynı şartlarda çalışmak ve kadrolu olmak istiyorlar. Taşeronluk sisteminin kaldırılmasını istiyorlar. Bağımsız sendika kurmak istiyorlar.

Greve çıkan petrol işçilerinin sayısı 40-50 bin arasında ve bu sayı gittikçe artıyor. İran’ın 10 büyük eyaletinde 76 işyerinde petrol ve kimya işçileri grevdeler. Devlet ise kendilerine ait bir sorumluluk olmadığını, sorumluluğun taşeron firmalara ait olduğunu söylüyor. Sendika meselesinde ise bağımsız sendika yerine İslami şuralar kurulmasını öneriyor. İslami şuralar mollaların iktidarı ele aldıktan sonra sendikaları tasfiye etmek için buldukları bir yöntemdi. Mollaların iddiasına göre bu şuralar işçilerle işveren arasında problemler yaşandığında İslami usullere göre meseleyi çözen bir rol oynayacaktı. Ancak bu İslami şuralar sendikaları tasfiye ettikleri gibi öncü işçileri işten atma, en ufak bir hak arama mücadelesini en başından ezme rolünü üstlendiler. Bunun yanı sıra taşıma işçileri de petrol işçilerini desteklemek için greve çıkmış durumdalar. Yıllardır düşük ücretler alan ve zor bir yaşam süren emekli işçiler de çeşitli protestolarda bulunarak petrol işçilerine destek veriyorlar. Ayrıca İran’ın Irak sınırı Huzistan bölgesinde şeker ve çelik sektöründe çalışan işçiler yıllardır işten çıkarmalara, özelleştirmelere karşı başarılı bir mücadele vererek bir takım haklar elde ettiler ve bağımsız sendikalarını kurmayı başardılar. Onlar da petrol işçilerini destekliyorlar. Bu destek karşında devlet şeker işçilerinin şebeke suyunu keserek işçileri cezalandırıyor. Aynı yönetimi petrol işçilerine uygulayan molla rejimi işçileri çaresiz bırakacağını düşünse de işçiler kendi ihtiyaçları olan suyu temin ederek mücadelelerini sürdürüyorlar.

Yaşasın İşçilerin Uluslararası Mücadelesi!

Yaşasın Sınıf Dayanışması!