Geçenlerde UİD-DER’li gençler olarak İrfan Yalçın’ın kaleme aldığı “Ölümün Ağzı” adlı kitap hakkında sohbet etmek üzere bir buluşma gerçekleştirdik. Hepimizin ortak duygusu kitabı okurken sermayeye duyduğumuz öfkeydi. Kitap İkinci Emperyalist Paylaşım Savaşı zamanında Zonguldak’ta kömür ocakları çevresinde yaşayan emekçilerin “mükellefiyet kanunu” adı altında çalıştırılmasını anlatıyor Sermayenin gözünde hiçbir değere sahip olmayan emekçiler çok kötü ve zor koşullarda çalıştırılıyorlar. Yaşanan sefalet ve eziyet madende çalışmak zorunda olan işçilerle sınırlı değil, onların aileleri de bundan nasibini alıyor. Mesela madenden kaçanların eşleri veya anneleri jandarmanın şiddetine, taciz ve tecavüzüne maruz kalıyorlar.
Bir arkadaşımız “Almanya’da faşizm altında çalışma kamplarında ölüme gönderilenleri okumuştuk. Ancak bu kitapla öğrendik ki yaşadığımız ülkede de insanlar ölüme gönderilmiş” dedi. Kitapta zorla çalıştırılan emekçilerin aslında ölüme gönderildiği ve ölülerine bile saygı gösterilmediği anlatılıyor. Hastalık ya da göçük nedeniyle ölenlerin cesetleri rastgele kuyulara atılıyor. Askerlerin aşağılayıcı muamelelerine maruz kalan emekçiler birbirlerinin gözünde değersizleştirilmek, umutsuzluğa sürüklenmek isteniyor. Bu koşullarda çalışmak istemeyen işçiler ise çeşitli yollarla mükellefiyetten kurtulmaya çalışıyorlar. Mesela parmaklarını kesip iş göremez hale getiriyorlar kendilerini. Eziyetten kaçmak için kendini sakat bırakanlara devletin yaklaşımı ise tembel ve vatan haini suçlaması yapmak oluyor. Şöyle deniyor kitapta: “Karaborsa yasak değildi ama konuşmak yasaktı. Vergi vermemek değil, başparmağını kesmek yasaktı.”
Bir arkadaşımız “Kitabı okuduğumuzda üzerimize acı ve keder çöreklendi. Ama sohbette bu kedere nasıl son verebileceğimizi de konuşmak, verdiğimiz mücadelenin kıymetini bir kez daha anlamamızı sağladı. UİD-DER’de yaptığımız her şey bize nereye bakmamız gerektiği konusunda yol gösterirken aynı zamanda umudumuzu da büyütüyor” diyerek hepimizin duygularına tercüman oldu. Yakın zamanda Dayanışma TV’de yayınlanan “Grev Günlüğü” belgeselinde işçi bir kardeşimiz de fabrikada adeta bir makine gibi olduklarını ama grevde insan olduğunu hatırladığını söylüyordu.
Umut insanın en son terk ettiği şeydir. Okuduğumuz kitapta da işçiler daha iyi bir hayat umuduyla ölümü göze alarak kaçıyorlardı madenden. Ama onlar tek başınaydılar. Biz tek başına değiliz. Umutla direniyoruz beraberce. Birlikte yaptığımız her işte daha çok güçleniyor ve umutla büyüyoruz. Yaşasın işçilerin birliği ve dayanışması!