Liseden bu yıl mezun oldum ve tüm yaz boyunca staj yaptığım yerden işe alınırım umuduyla bir dönüş bekledim. Bu dört beş aylık bekleme süreci bana o kadar uzun geldi ki anlatamam. Belirsizliklerle, kaygılarla dolu geçen bu süreç çok yorucuydu. Önümde iki seçenek vardı ya tekrar sınava hazırlanıp üniversiteye girmek ya da çalışmak. İş için geri dönüş alamayınca üniversite sınavına hazırlanma kararı aldım. Ama bu kararı almak da kolay olmadı. Çünkü asgari ücretle bir fabrikada çalışan bir işçinin kızıyım ve benim dışımda iki kardeşim daha öğrenci. Babamın aldığı maaş hangi birimize yetsin! Kardeşlerimi de düşünmem gerekiyor. Küçük kardeşim de bu yıl lise sınavlarına hazırlanıyor, dershaneye gidiyor. Şimdi ben de dershaneleri araştırmaya başladım. Fiyatları asgari ücretin üç katı, 8-10 bin lira arasında değişiyor. Sınava hazırlanmak için çözmek zorunda olduğumuz test kitapları da çok pahalı. Aynı sınava yüzbinlerce öğrenci eşitsiz koşullarda hazırlanıp giriyoruz. Özel okullara gönderilen, evde özel ders alan zengin ailelerin çocuklarıyla aynı sınava giriyoruz. Bu hiç adil değil. Mesela benim matematiğim iyi değil, zaten meslek lisesi mezunuyum. Ben de özel öğretmen desteğiyle iyi bir matematik dersi almak isterdim. Ama bu mümkün değil. Paran olsa zaten sınav kaygısı da, gelecek kaygısı da olmaz, istediğin özel üniversiteye kaydolursun. Aslında bize paran kadar oku demiş oluyorlar!

Tüm bunlar kaygılarımı daha da arttırıyor. Sınavı kazanıp ailemin verdiği maddi desteğin karşılığını verebilecek miyim, dershaneye yazılırsam ya kazanamazsam ne olur, kazandım mezun olduğumda iş bulabilecek miyim… kafamda bir sürü soruyla belirsizliklerle dolu bir dönemdeyim. Mesela ben Türkçe öğretmeni olmayı çok istiyorum. Türkçe öğretmenliği okudum diyelim, sonra KPSS sınavı çıkacak karşıma... 2020 yılında öğretmen olmak için 440 bin kişi KPSS’ye girmiş ve 2021 yılı için MEB sadece 20 bin kişilik bir kontenjan açmış. 2020 yılında Türkçe öğretmeni olarak atananların sayısı ise sadece 1293. Mezun sayılarına baktığımızda ise on binlerce öğretmen adayının işsiz kaldığını görüyoruz. 2020 yılında Türkçe öğretmenliğinden 18 bin 96, Türk Dili ve Edebiyat Öğretmenliğinden de 41 bin 360 kişi mezun olmuş. Tüm bu gerçeklikleri gördükçe kendimi stres ve baskı altında hissediyorum. Ama şunun da farkındayım, bunlar sadece benim yaşadığım sorunlar değil. Milyonlarca genç bugün benzer sorunları yaşıyoruz. UİD-DER’in gençlik kampanyası sayfasındaki mektupları, röportajları okuduğumda hep şu an en güzel dönemimizde kaygılar, sorunlar yaşıyoruz diye yazmışlar. Gerçekten neden daha gençlik dönemimizde bu kadar sorun yaşıyoruz, geleceğe kaygıyla bakıyoruz?

Şu an bu sorunları düşünmek yerine mezun olduğumda iş bulup çalışmak, kimseye yük olmadan para kazanabilmek, emeğimle insan gibi geçinebilmek isterdim. Çalışıp kendi kazandığım parayla dünyanın başka ülkelerini gezmek; mesela Paris’i Eyfel Kulesini, İngiltere’de Londra sokaklarını görmek, Çin’in kültürünü yakından tanımak isterdim. Bunlar şu an benim ve benim gibi milyonlarca genç için uzak hayaller gibi görünüyor. Aslında çoğu zaman kaygılardan hayal bile kuramıyoruz. Ama sınırların olmadığı, vize sorununun ortadan kalktığı, para sıkıntısının olmadığı, gönlümüzce yaşayabileceğimiz bir dünya mümkün olabilir. Geçtiğimiz hafta sonu ilk defa UİD-DER’in bir etkinliğine katıldım ve benimle aynı sorunları yaşayan onlarca insan gördüm. Ama her şeye rağmen yüzleri gülen, sıcacık bu insanların umutlu olduklarını ve yaşadığımız sorunlara karşı mücadele ettiklerini gördüm. Bu bana da bir ışık oldu. Bir nebze de olsa rahatladım. Sorunların çözümü olduğuna inandım ve umudum arttı. Yalnız değiliz!