Evi kirada, bir kızı üniversitede, bir oğlu lisede okuyan, eşi işsiz olan işçi arkadaşım Ahmet ustaya sordum: “Bu hayat pahalılığıyla nasıl mücadele ediyorsun?” Şöyle cevap verdi: “Tek maaşla hâlâ ayakta kalmam vallahi mucize gibi. Ama buna ayakta kalmak denmez. Sadece bir maaşla geçinmem zor, ben de mecburen mesai yapmak zorundayım. Eskiden mesaiye hiç kalmazdım, nefret de ederdim ama hayat işte! Şimdi nerede bir boşluk varsa beni mesaiye bırakması için neredeyse ustaya yalvaracak duruma geldim. Sabah sekizde gelip akşam sekizde çıkıyorum, bazen hafta tatilimi de feda edip çalışıyorum. İnsanlıktan çıkmış gibiyim aslında, hiçbir sosyal yaşamım yok. Ama bu kadar çalışmama rağmen, kesintilerden sonra elime geçen parayla düzgün bir hayat da yaşamıyorum ki. Ben evde yemek yemiyorum, işyerinde yediklerimle idare ediyorum. Eskiden aldığım her şeyden bugün kısarak, yani anlayacağın yarı yarıya düşürerek yaşamaya çalışıyorum. Bu durum böyle devam ederse herhâlde kıstığım yarımın yarısıyla devam edecek gibiyim.”

Ahmet ustaya sorduğum soruyu 20 yıldan fazladır çalışan Kadir ustaya da sordum. Kadir usta ise şöyle anlattı: “Ben eskiyi de hatırlıyorum. İyi kötü geçinip giderdin. Ama şimdi halimiz perişan. Geçmişte gıdaya ve başka şeylere yılda birkaç kere zam olurdu. Ama şimdi zamların ardı arkası kesilmiyor. Akşam sabah zamla uyanıyoruz. Ben de mecburen hangi market, bakkal daha ucuza gıda satıyor, onun araştırmasını yapar oldum. Eşim market, bakkal, dolaşıp duruyor, artık aldığımız ürünün kalitesine bakmıyoruz. Böyle yöntemler deniyoruz” dedi.

Peki, yaşadığımız yoksulluğa bu yöntemler çare olabilir mi? Hayır! Ama bizleri bu koşullara hapsedenlere karşı, birlik olmamız ve harekete geçmemiz kurtarabilir.