Bu sömürücü düzenin sahibi burjuvalar sınıf bilincine sahiptirler, örgütlüdürler. Onların çıkarları için her şeyi yapan devletin varlığıyla yetinmezler. Sayısız başka örgütler kurarlar. Her bir burjuva her şeyin kendisinin olması için ötekiyle kıran kırana rekabet eder. Yani bencildirler, bireysel çıkarlarını düşünürler ama örgütlüdürler. Yani düşman kardeştirler. Mesele bir bütün olarak sınıf çıkarları olduğunda, domuz topu gibi bir ve tek davranırlar. Kendileri sırtlan sürüsü gibi birlikte davranan burjuvalar, işçi-emekçilerin beynine bencilliği ve bireyciliği sokmak için her yola başvururlar. Beynimize “babana bile güvenme”, “her koyun kendi bacağından asılır” gibi sayısız zihin zehirleyen düşünce sokarlar. Bunlar ve bunlara benzer sözleri duyduğumuzda altında mutlaka bir çapanoğlu olduğunu bilmeliyiz. Ancak bilmemiz yeterli değildir. Her meseleye sınıfımızın cephesinden bakmak için sınıf temelinde bilinçlenmemiz gerekir.

Burjuvazinin bölüp parçalama ve yönetme çabasına rağmen, biz işçiler içgüdüsel olarak dayanışmamız gerektiğini biliriz. Her işçi ve emekçinin en azından bir kez kendisinden yardım, destek ve dayanışma isteyen bir işçi kardeşi olmuştur. Aynı şekilde de her işçi de en azından bir kez bir işçi kardeşinden kendisi için yardım, destek ve dayanışma istemiştir. Dostluğu, dayanışmayı ve yardımlaşmayı işçi ve emekçiler birbirlerinden esirgememiştir çoğu zaman. İşte bizim olan “bir elin nesi var, iki elin sesi var”, “nerede birlik orada dirlik” sözlerinin anlamı çok şeyi anlatır. El ele, kol kola, omuz omuza durup sokaklara, meydanlara, alanlara çıkmamızdan ödü kopar sermaye sınıfının. Bu sömürücü efendiler koca kalabalıklar arasında kendimizi yapyalnız hissetmemiz için, beynimizi esir almak için “kimseye güvenme” derler.

İşte tam da anlatmaya çalıştığım, kalabalıklar içinde kendimi yalnız hissetmediğim bir durumu ben de yaşadım. Bana hastanede refakat edecek işçi kardeşim annesinin de hastane işi çıktığı için gelemedi. Refakatçim olmadığı için müdahale yapılmayacağını, kendilerine verilen talimatların böyle olduğunu söyledi görevli. O an hastanede bulunan benim gibi işçi-emekçi kardeşlerime dönerek “aranızdan bana refakatçi olmak isteyen var mı?” diye sordum. Önce bir sessizlik oldu. Herkes birbirine baktı. Sonra biri “abi ben olurum ama önce işyerini arayıp söylemem gerekiyor” dedi. Başka biri “evladım sen işine git. Ben emekliyim. Ben olurum. Söyleyin nereyi imzalayacağım?” diye sordu görevliye. “Ben de olurum” diyenler oldu. Görevli, başhekim ile görüşmeye gönderdi bizi. Başhekim “tanımadığınız kimseye güvenmeyin. Güvenecekseniz mesuliyet size aittir” dedi. Emekli abla, “benim kimliğim sizde kalsın. Beyefendi kendine geldikten sonra bir şeyi eksik çıkarsa kimliğimi geri vermeyin. Polis çağırın. Oldu mu?” dedi.

Sınıf örgütümüz UİD-DER ile yolu kesişmiş sınıf bilinçli bir işçi olmasaydım burjuvazinin “aman ha kimseye güvenme” zokasını yutmuş olanlardan biri olurdum. Dolayısıyla kalabalıklar içinde kendini yalnız, kimsesiz ve çaresiz hissedenlerden biri olabilirdim. Birilerinden yardım istemek yerine, “kimseye güvenilmez” diye düşünerek burjuvazinin yalanlarının taşıyıcısı olurdum. Daha önce kendimize ve sınıf kardeşlerimize güvenmediğimiz olmuştur. Örgütlü ve sınıf bilinçli birer işçi olmaya başladığımızda ise hiç tanımadığımız işçi kardeşlerimizle bile rahatça iletişim kurarız. Kendimiz de sınıf kardeşlerimizden destek ve dayanışma isteyebiliriz. Çünkü dayanışma ve yardımlaşma işçi sınıfının hamurunda var. Böylesi gün ortasında karanlığı yaşadığımız dönemlerde bile, tarihsel iyimserliğimiz bize rehberlik ediyor.