Hayat pahalılığından dert yanan arkadaşım “işyerinde ne istemiyorsun diye sorarlarsa yemek istemiyorum diyeceğim. Yerken çocuklarım aklıma geliyor, yemek boğazımda kalıyor diyeceğim. Yemeklerin içinde genelde et oluyor. O yemekleri evde yapmak istesek aldığımız parayı sadece yemeğe harcamamız gerekir. Çocuklarımı sağlıklı besleyemediğimi düşünmeye başladım. Ya da yemek vermesinler, parasını versinler” dedi.

Ne kadar üzücü değil mi? Aldığımız ücretler o kadar düşük ki çocuklarımıza yapabildiğimiz yemekler sınırlı oluyor. Her seferinde yemeğin içine et koymamıza imkân yok. Ama bir o kadar üzücü olan arkadaşımın çözüm olarak kendisinin de bu yemeklerden mahrum kalmayı önermesi. Evet, işyerinde içinde et olan yemekler çıkıyor ama bizi sevdikleri, önemsedikleri için değil. Biz iş saatlerinde daha verimli çalışalım, onlara daha çok para kazandıralım diye o yemekleri veriyorlar. Ayrıca yabancı markalara iş yapan büyük bir tekstil firmasında çalışıyoruz. Markalar tarafından denetlenen firma bazı şeylere ister istemez dikkat etmek zorunda kalıyor. Yemek de onlardan biri. Zaten bize verdiği yemeğin, servisin, ücretin kat be kat fazlasını sırtımızdan kazanıyor. Milyonlarca lira kâr ediyor.

Doğrusunu isterseniz köfte, et, balık gibi oğlumun sevdiği yemekler çıktığında ben de üzülüyorum, yerken aklıma geliyor. Bizi bu hale düşüren kapitalist sömürü düzeni değil mi? Bizi yoksullaştıran, işyerinde yemek yerken boğazımıza dizilmesine yol açan bu siyasi iktidar ve sermaye sınıfı değil mi? Öyleyse çözüm aç kalmak değil, ücretlerimizin yükseltilmesi için mücadele etmektir!