Asgari ücret açıklandı. Miktar olarak arttı ama alım gücü düştü. Türkiye’de milyonlarca işçi asgari ücretle çalışıyor ve sayı her gün artıyor. Ama milyonlarca işçi olarak temel ihtiyaçlarımızı gerçekten karşılayabilecek bir asgari ücret için hep birlikte harekete geçemiyoruz. Yoksulluk, hayat pahalılığı, işsizlik, güvencesizlik, borç yükü, emeklilik hakkının gaspı, artan vergiler gibi büyük sorunlarımız karşısında toplu halde tepki veremiyoruz. Bırakalım çözüm bulmayı, sorunlarımızı toplumda gündem haline bile getiremiyoruz. Çünkü işçi sınıfı olarak yapay temellerde bölünüp parçalanmış, kutuplaştırılmış durumdayız. Biz aynı sorunları yaşayan milyonlarca işçiyiz ama sanki elimiz kolumuz bağlıymış gibi çaresiz hissediyoruz. Sanki elimizden bir şey gelmezmiş gibi bir kurtarıcı bekliyoruz. Yan yana, sırt sırta çalışıyoruz ama birbirimize uzağız, önyargılıyız.
Aynı ordunun saflarında olup da birbirine kurşun atan askerler gibiyiz. Hiç birimiz Kürt, Türk, Suriyeli, Sünni, Alevi, Karslı ya da Kırşehirli olduğumuz için daha yüksek ücret almıyoruz. Ama ne yazık ki bu yerel, kültürel kimliklerimiz işçi kimliğimizin önüne geçiyor. Sınıfımızı, safımızı bilemediğimiz için yalnız kalıyor, en büyük zararı kendimize veriyor, ekmeğimizin küçülmesine mani olamıyoruz. Birlik olamamanın getirdiği dağınıklığın acısını çekiyoruz.
Mesela mevsimlik iş için Karadeniz illerine giden Kürt işçiler saldırıya uğradığında onlar Kürt diyerek sesimizi çıkarmıyoruz. Greve, direnişe çıkan işçilere kendi sektörümüzden, kendi sendikamızdan olmadığı için destek vermiyoruz. Gün gelip kendimiz haksızlığa uğradığımızda yalnız kalıyor, haklarımızı alamıyoruz. Tam da bu nedenle ekmekleri için mücadele eden Adkotürk ve Bel Karper işçileri Tekirdağ valiliği önünde polis saldırısına uğruyor. İşsizin derdiyle dertlenmiyoruz sonra gün geliyor bir bahaneyle biz işten atılıyoruz. Suriyeli işçilerin bizden daha düşük ücret almasını normal, hakkaniyetli buluyoruz. Bu yüzden de patronların bizleri de çok ucuza çalıştırmasını, işten çıkarıp yerimize Suriyeli işçi almasını engelleyemiyoruz. Üniversite bitirmiş gençler A101’de çalışan kasiyerle aynı koşullarda çalışmak istemiyor ama o kasiyerlerin bu kötü koşullarda çalışmaması gerektiğini düşünmüyor. Böyle düşünmediği için de mücadele etmiyor, şartlar hep daha kötüye gidiyor. Kasiyerin kötü çalışma koşulları ile kendisinin görece iyi koşullarda iş bulamaması arasındaki bağı kuramıyor. Çinli işçilerin hangi koşullarda çalıştığıyla ilgilenmiyoruz. Siyasi iktidar bizi Çinli işçilerden daha ucuza çalıştırma planını mucize ekonomik model diye yutturuyor. Sonra da bu iktidardan insaflı davranmasını, iyi bir asgari ücret belirlemesini bekliyoruz…
Gözümüze çekilen perdeleri yırtıp atmalıyız artık. Patronlar sınıfının biz işçiler arasında yaratmaya çalıştığı eski-yeni, operatör-vasıfsız, taşeron-kadrolu, sendikalı-sendikasız, Kürt-Türk-Suriyeli, Sünni-Alevi, Karslı-Kırşehirli gibi yapay ayrımları ortadan kaldırmalıyız. Önyargılarımızı içimizden sökmedikçe, birleşmedikçe bizi çimenlerin üzerinde tepişen filler gibi ezmeye devam edecekler. Birlik olmak, sendikalarımızda, işçi örgütlerinde bir araya gelmek, tüm işçileri kardeşimiz saymak zorundayız. Biz işçiyiz, birbirimizin düşmanı değil güvencesiyiz.