Dünyada ve Türkiye’de yaşanmakta olan ekonomik kriz biz işçi ve emekçilerin hayatını, yaşam koşullarını nasıl etkiliyor, ne gibi sorunlarla karşı karşıyayız ve daha neler bekliyor bizi, yaşadığım koşullardan da örnekleyerek anlatmaya çalışacağım.

Öncelikle biraz geriye gideceğim. Fazla değil bundan 10 sene öncesine kadar iş aramaya çıktığım zaman, iş başvuruları esnasında işyerinin belirli özelliklerine göre tercih yapar ona göre işe başlardık. Meselâ o dönemlerde şu ana göre sendikalı işyeri sayısı daha fazla olduğu gibi, işyerlerinde 2, 3 veya 4 ikramiye, yakacak, giyim, gıda parası, yüzde 100 üzerinden fazla mesailer vardı, emekli olabilmek için çok daha kısa yıllar çalışman yeterliydi vb. Şüphesiz işçi sınıfı bu hakları sayısız mücadele ile almıştır. Mücadelenin gerilediği yerde de burjuvazi karşı atağa geçmiştir.

Sınıf mücadelesinin gerilemesiyle birlikte işçiler ellerinde ne var ne yoksa bir bir kaybederken, yaşanan bu sistem kriziyle birlikte saldırının dozajı iyice artmıştır. Krizle birlikte hemen her ülkede oluşturulan kriz bütçelerine milyarlarca dolar para ayrılmasına rağmen bu paralar işçi ve emekçilere hiç uğramamaktadır. Şüphesiz bizim sırtımızdan elde edilen bu paralar bugün işadamlarına peşkeş çekilirken biz işçilere zırnık koklatılmamakta, tam tersine işçiler açlık ve sefalete itilmektedir. Lafa gelince hepimizin aynı gemide olduğunu söyleyenler, icraatta, kimin hangi gemide olduğunu gözler önüne sermektedir.

Krizin kendini iyice hissettirmesiyle birlikte, biz çalışanların yaşamı ve çalışma koşulları daha da çekilmez hale gelmiştir. Ben büyük bir tül perde fabrikasında çalışıyorum. Bu fabrika kısa bir dönem içerisinde muazzam bir büyüklüğe ulaşmış, fakat krizle birlikte duvara toslamamak için patronun deyimiyle bazı “yeniliklere” imza atmıştır. Nedir bu yenilikler? Meselâ en sudan sebeplerle işten atmalar, 12 saat çalışmalara hız verilmesi, maaş ödemelerinin düzensizleşerek 2 ay sonrasına kadar sarkması, en ucuz tabldot fiyatından yemek alınarak yemeklerin kalitesinin düşürülmesi, fabrikada terör estirilerek en saçma sebeplerle tutanak tutulması, en saçma sebepler yüzünden işçilerin küçük düşürülmesi. Bunların yanı sıra, eski işçilere tazminat ödememek için onları değişik bölümlere sürgün ederek yıldırıp işçinin kendisinin çıkışının sağlanması. Tüm bunlar, patronlar sınıfının gerçek yüzünü ve hangi gemide gittiklerini göstermektedir.

Yaşanan bu krizle birlikte, maliyeti kısmak için, kendilerini fabrikanın sahibi zanneden satılık şeflerin ve posta başların birçoğunun işine son verilmesi, aslında patronların kimsenin gözünün yaşına bakmayacaklarını da göstermiştir.

Evet dostlar, biz işçi emekçileri kandırmaya yeminli olan başbakan, kriz Türkiye’yi teğet geçecek diyedursun, işçilerin yaşam koşulları ağırlaşmış, işten çıkarmalar hız kazanmış, maaşlar alabildiğine düşmüş, bıraktık 4 ikramiyeyi asgari ücreti zor alır duruma gelmişiz. Yani işi patronların vicdanlarına bırakırsan sonuç işçiler için tam bir felâket olacaktır.

Bugün emeğiyle geçinen herkesin insan gibi çalışıp insan gibi yaşaması için, sınıf mücadelesindeki yerini alması gerekiyor. Çok açık değil mi, işçiler ya birlik olup kapitalist sistemi yani bu insanlık dışı sömürü sistemini yok edecekler ve yerine insanın insan gibi yaşayacakları bir sistem kuracaklar, ya da sırtlarındaki kırbaç biraz daha hızlandığı gibi sofralarındaki aş biraz daha eksilecektir.

Yaşasın İşçilerin Uluslararası Mücadele Birliği!

Krizin Faturası Patronlara!