2014 yılında İstanbul Üniversitesi Çapa Tıp Fakültesi Hastanesinde taşeron işçi olarak çalışan Zafer Açıkgözoğlu, iş güvenliği eğitimi almadığı ve itiraz ettiği halde hiçbir koruyucu önlem alınmadan temizlemek zorunda bırakıldığı kanalizasyondan kaptığı Hepatit B mikrobu nedeniyle akciğer yetmezliğinden hayatını kaybetmişti. Geçtiğimiz günlerde Açıkgözoğlu’nun ölümü nedeniyle açılan dava sonuçlandı ve Doğuş Sosyal Hizmetler firmasının müdürlüğünü yapan Cafer Erdoğan “taksirle ölüme sebep olmaktan” 2 yıl hapis cezası aldı. Mahkeme müdürün pişman olmasını gerekçe göstererek hapis cezasını 12 bin 100 liralık para cezasına çevirdi. Mahkemeye göre 26 yaşında gencecik bir insanın yaşamının bedeli 12 bin lira…

Zafer Açıkgözoğlu daha bir aylık işçiyken göz göre göre iş cinayetinde hayatını kaybetti. Hastalığı kaptıktan sonra kendisiyle yapılan bir röportajda hastanede çeşitli iş kazaları yaşandığını ve önemsenmediğini dile getiriyor, şöyle diyordu: “Yoğun bakıma alındığım gece doktor, kardeşime hastalığımın kanalizasyondan kaptığım bir mikroptan kaynaklandığını söylemiş. Yapılan tahlillere göre Hepatit A üzerine bir de kanalizasyondan kapmış olabileceğim mikrop nedeniyle hastalandığımı söylüyor doktorlar. İşe başladığım günlerde tıbbi atıkları taşırken, elime iğne batmıştı, biraz kanadı. Hepatit A mikrobu da oradan bulaşabilirmiş. Gelen uzmanlar, çalışmaya başlarken eğitim alıp almadığımı sordu, almadık! Bu olaydan sonra hastane personeline eğitim vermeye başladılar.”

Türkiye’de her yıl yüzlerce işçi iş cinayetlerinde yaşamını yitiriyor. Üç beş liralık kişisel koruyucu donanımları bile maliyet olarak gören patronların zihniyeti yüzünden her gün ölüyoruz. Önlemler alınmıyor, denetimler yapılmıyor ve patronları caydıracak yaptırımlar uygulanmıyor. Sonuçlanan davalarda sorumlular ya taksirle ölümden ceza alıyor ya da indirimli hallerden faydalanıyorlar. Verilen cezalar caydırmak bir yana patronlara teşvik oluyor. Bu cezalar iş cinayetlerine davetiye çıkarıyor.

Zafer Açıkgözoğlu ölmeden önce iş arkadaşlarına yazdığı mektupta şunları söylemişti: “Taşeron İşçileri Dayanışma ve Yardımlaşma Derneği vasıtasıyla yürütülen dava süreci devam ediyor, hastane yetkilileri bizden daha yüksekler, daha üstünler; belki onlar kazanırlar. Ne karar çıkarsa saygı duyacağız, elden ne gelir ki! Biliyorum arkamdan iki gün ağlayıp üçüncü gün unutacaksınız. Hayatınıza hiçbir şey olmamış gibi devam edeceksiniz. Benden önce her sene ölen bin 500 işçi gibi. Soma’da ölen 301 maden işçisi gibi. Yaşamak istiyorsanız, sevdiklerinizle mutlu bir yaşam sürmek, evlenmek, çocuk sahibi olmak istiyorsanız; var olan şartların, eğitimlerin tamamlanmasını isteyin. Çalışma Bakanlığı başta olmak üzere, tüm sorumluların yasalarca cezalandırılması en büyük dileğimdir. Ceza alsınlar ki tekrar aynı hatalar yaşanmasın. Güle güle...”

Bizler örgütlü işçiler olarak ne Soma’da, ne Ermenek’te, ne Hendek’te yaşanan iş cinayetlerini unutuyoruz. Çünkü dünü unutmak hafıza kaybına uğramaktır. Hafızamızı kaybedersek kapitalizmin ürettiği tüm kötülüklere karşı da mücadele etme gücümüzü kaybederiz. Bizler hiçbir şey olmamış gibi devam edemeyiz. Bu sistem adaletsizlik üretiyor. Bir yanda işçiler iş cinayetlerinde ölürken diğer yanda patronlar işçilerin kanı üzerinden servetlerine servet katıyor. Yasalar patronları korurken, işçiler ise canlarından oluyor. Zafer’in tüm sorumluların cezalandırılması dileğini ancak birleşerek, örgütlenerek gerçekleştirebiliriz. İşçiler olarak tek gücümüz birlik olup bu lağım kokan adaletsiz düzene karşı mücadele etmektir. Başka yolumuz yok!