İşçi ve emekçilerin geçmişten günümüze dil, din, ırk fark etmeksizin dünya genelinde kutladığı bir bayram 1 Mayıs. Örgütlenmenin, birlik olmanın, sömürüye ve haksızlıklara göğüs germenin günü. O kadar çok haksızlık var ki yaşamımızda, yaşam mücadelemiz o kadar zor ki anlatmakla bitiremeyiz. Aslında yaşamı bize zorlaştıran bu sömürü düzeni. Bizleri her geçen gün yoksullaştıran, yalnızlaştıran bu hayata nasıl devam edebiliriz, nasıl geçinebiliriz, daha neleri feda edebiliriz diye düşünüp durmamıza yol açan da bu düzen.

Evlerimize doğru düzgün et girmiyordu, artık sebze, meyve de girmiyor. Makarnaya talim eden çocuklarımızın en makul isteklerine bile yetişemiyoruz. Çember daraldıkça daralıyor. Tepedekiler “sorunları çözüyoruz” dedikçe bizden alıyor. Asgari ücrete yapılan zamma sevinemeden yağa, şekere, benzine, hemen her şeye zam üstüne zam yaptılar. Kaşıkla verip kepçeyle aldılar. Biz her şeyin beş adım gerisinde kaldık. Aldatmacanın böylesi hiç görülmemişti. Ne anlatalım kardeşler, yoksuluz işte yoksul! Hal böyle olunca bize düşen birbirimize kenetlenmek, birlik olmak ve örgütlenmek. Yoksa bizi tek tek parçalıyorlar.

Biz birlik olduğumuz müddetçe emekçinin hakkını aramaya devam edeceğiz. Meydanlarda kendini ifade edemeyenler için de yumruk sallayıp bağıracağız. Elimizden almaya çok çalıştılar bugünü ama biz birlik oldukça, sahip çıktıkça 1 Mayıs yaşayacak! Yarınlarımız için, çocuklarımız için işçinin ve emekçinin yanındayız.

Hakkımızı istiyoruz. İşyerlerine artık kreş istiyoruz. Gece vardiyasının kalkmasını ve çalışma saatlerimizin kısaltılmasını istiyoruz. Ev emekçilerinin emeği yok sayılmasın istiyoruz! Emek olmadan yemek olmaz, bunu unutmayalım. Ezilmenin, haksızlığın, eşitsizliğin olmadığı, emeğinin sömürülmediği eşit ve aydınlık bir gelecek görmemiz umuduyla! Yaşasın 1 Mayıs, yaşasın işçi dayanışması! Gelin kenetlenelim, birlik olalım, dirlik bulalım. Üreten, çalışan bizler de insanca yaşayalım!