Geçtiğimiz hafta İzmir Emek ve Demokrasi Güçleri Gündoğdu Meydanında kitlesel bir katılımla basın açıklaması yaptı. “Sömürüye, Yoksulluğa, Zamlara, Savaşa Karşı İzmir Buluşması” pankartı açıldı. O gün Gündoğdu Meydanında işçiler, emekliler, öğrenciler, çocuk arabasındaki bebekleriyle anneler, ilkokul öğrencileri, hasta tutsakların tedavisi için imza toplayan İnsan Hakları Derneği üyeleri, işsiz gençler, kısacası yüzlerce insan vardı. Sendikalar, “hayat pahalı, emek ucuz” pankartı eşliğinde alana yürüdüler. “Savaşa hayır”, “zam zulüm işkence, işte AKP”, “savaşa değil, emekçiye bütçe” sloganlarını attılar.

İlkokul öğrencilerinden biri minik ellerinde kendisinin yazdığını söylediği, “kantin zamlarına hayır” dövizi taşıyordu. Gözlerine dikkatli bakanların ne istediğini anlamaması mümkün değildi. Kendisine talebinin ne olduğunu sordum: “Tost 15 lira. Çok pahalı. Tost fiyatının düşürülmesini istiyorum” dedi. Elindeki dövizi herkes görsün diye sıkıca tutuyordu.

Bebek arabasındaki Ulaş’ın asgari ücrete çalışan annesine talebinin ne olduğunu sordum. “Ulaş’ın talebi bebek maması. Çocuk bezinin ücretsiz olmasını istiyoruz. Ulaş’ın taleplerinin haberini okumak istiyorum” dedi. İşçi Dayanışması’nın 168. sayısını verdim. Web sitesini takip etmesini söyledim. Ulaş’ın emekli babaannesi ise, “işyerlerinde ücretsiz kreş istiyorum. Ben olmazsam kreşe verecekleri para asgari ücretten bile fazla” dedi. 

Orada tanıştığım üniversite öğrencisi beş gencin hepsinin anne ve babaları işçi veya emekli insanlar. Basın yayın dördüncü sınıf öğrencisi kızımız, “özetle kriz benim belimi kırdı. Annem işsiz. Babam emekli. Part-time iş bulmak imkânsız artık” dedi. Gastronomi birinci sınıf öğrencisi kızımız, “benim belimi büktü kriz. Ev yok, yurt yok. Açıkçası sığıntı durumundayım. Ailem İstanbul’da kiracı” diyor öfkeyle. Erkek öğrenci araya girerek, “abi daha birinci sınıftayım. İnsan kaynakları bölümünde okuyorum. Yurt çıkmadı. Ev tutma imkânım yok. Okulum Tınaztepe’de. Günde üç araç gidiş, üç araç dönüşle Güzeltepe’ye akrabamızın evine dönüyorum. Özetlersem yurtsuzum” diyor. Diğer erkek öğrenci, “metal makine bölümünde ikinci sınıf öğrencisiyim. Ailem Mersin’de çiftçilik yapıyor. Durumları hiç iyi değil. Doğrusu para istemeye utanıyorum. Okuldan arta kalan zaman olsa iş arayacağım. Ama maalesef yok. Neyse ki yurt çıktı. Bir de ev sorunu olsa okulu bırakmak zorunda kalırdım” diyerek durumunu anlattı.

Bastonlu, yaşlı bir kadına durumunu sordum. Bastonuna dayanarak yüzüme baktı. Elimde kalem ve defteri görünce, “benim canlı halim değil, postum yerlerde sürünüyor, anlatabildim mi?” diyor öfkeli olduğunu her halinden belli ederek. Hemen yanındaki başka bir yaşlı kadın, “Ben aslında yaşamıyorum. Şaka yapmıyorum. Gerçekten yaşamıyorum” diyor ve sesi çıktığınca “savaşa hayır” sloganına eşlik ediyor. 

Konuştuğum herkes tepkiliydi. Bir kez daha gördüm ki emekçilerin tepkisi birikiyor ama henüz akacak kanal bulabilmiş değil…