Sağlıkta şiddet son yıllarda hızla artarak sağlık emekçilerinin yaşamını tehdit eden bir soruna dönüştü. Yapılan araştırmalara göre, özellikle son süreçte sağlıkta şiddet vakaları yıllık bazda yüzde 50’ler-60’lar düzeyinde artış kaydediyor. Ölüm ve yaralanmalara yol açan fiziki saldırılar, sözlü saldırılar, tehditler… Bu tablo karşısında kayda değer bir adım dahi atılmazken sorun giderek kangrenleşiyor.
3 Haziran Cuma günü İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Hastanesi yoğun bakım servisinde yatan bir hastanın yakını, anestezi ve yoğun bakım asistanı Dr. Maryam Arslan’a saldırıda bulundu. “Şiddet varsa biz yokuz” diyen sağlık emekçileri, Sağlık ve Sosyal Hizmet Emekçileri Sendikası (SES) ve İstanbul Tabip Odası’nın çağrısıyla 6 Haziranda iş bıraktı ve basın açıklaması gerçekleştirdi. Sağlık işçilerinin yanı sıra hasta ve hasta yakınları da eyleme destek verdi.
Benzer bir olay da 4 Haziran günü İstanbul Eğitim Araştırma Hastanesi’nde (Samatya) gerçekleşti. Bir pratisyen hekim aynı hastanede çalışan bir temizlik işçisi tarafından bıçaklandı. 6 Haziranda TTB, Hekim-Sen, Sağlık Emekçileri Sendikası ve hastanede çalışan sağlık emekçileri olaydaki ihmali teşhir etmek ve tepkilerini ortaya koymak, taleplerini dile getirmek için hastane önünde bir basın açıklaması düzenledi. Saldırıyı gerçekleştiren kişinin daha önce de aynı doktoru öldürmekle tehdit ettiği, ancak Başhekimliğin kayda değer hiçbir önlem almadığı belirtildi. Sağlık alanındaki emek ve meslek örgütlerinin sağlıkta şiddetin önlenebilmesi için gerçekleştirdikleri önerilerin bakanlık tarafından duymazdan gelindiği aktarıldı.
Cumhuriyet tarihi boyunca gerçekleştirilen 23 hekim cinayetinden 22’si AKP’nin iktidar koltuğuna oturduğu günden bugüne kadar geçen sürede gerçekleşti. Sağlıkta şiddet çok önemli ve giderek kangrenleşen bir sorundur ve salt “sağlıkta şiddet son bulsun” denerek geçiştirilemez. Sağlıkta şiddeti yaratan başlıca sebep sağlığın ücretsiz bir kamu hizmeti olarak değil kâr kapısı olarak görülmesi, siyasi iktidarın “sağlıkta dönüşüm” adı altında gerçekleştirdiği kapitalist saldırılardır. Bu saldırılarla gerek sağlık işçilerinin çalışma koşulları kötüleştirilmiş gerekse de hastaneler hasta ve hasta yakınlarının katmerli sorunlar yaşadığı alanlara dönüştürülmüştür. Siyasi iktidarın emek düşmanı politikaları, her an bu iki emekçi kesimi yani sağlık çalışanlarını ve hasta yakınlarını karşı karşıya getiriyor. Oysa asıl hedef sermaye sınıfı ve siyasi iktidar olmalıdır. Sağlık alanındaki sendika ve meslek örgütlerinin güçlenmesi, sağlık işçilerinin toplumun tüm emekçi kesimleriyle dayanışma bağlarını kuvvetlendirmesi bu sorunun aşılmasında önemli bir rol oynayacaktır.