İstanbul’a ataması yeni yapılmış bir sağlık çalışanıyım. Çalışma biçimimiz 3+1 yıl şeklinde. Yani üç yılın sonunda kadrolu bir devlet memuru olma, dördüncü yıl dolduğunda ise tayin isteme hakkımız oluyor. Şu an sözleşmeliyim. İlk yıl senelik izin hakkımız yok. Sözleşmeli çalışma güvencesiz çalışmak anlamına geliyor. Herhangi bir sıkıntı yaşadığımda işten çıkarılma riskim kadrolu bir çalışana göre çok daha yüksek. Herhangi bir şey yaparken, tepki verirken düşünüyorum, kendimi baskı altında hissediyorum; sonuçta sözleşmeliyim. Bir de süresiz sözleşmeli olanlar var. Şimdi seçim öncesinde EYT meselesi gündemde. EYT geçerse süresiz sözleşmelilerin de kadroya alınma durumu olabilir beklentisi oluştu.

Nöbetlere 15 hastaya kadar tek hemşire bakıyoruz. Ancak 15 hastanın üzerinde olduğunda iki hemşire çalışıyoruz. Bunu ek mesai ücreti vermemek için yaptılar. Bu durum yanlış gelse de şu an için ses çıkartamıyorum. Servisten servise yoğunluk değişse de 15 hastayla tek kişinin hakkıyla ilgilenmesi çok zor. 10 hastanın üzerinde olması bile tek kişi için zor oluyor. Tedavi ve takipleri çok hızlı bir şekilde yapıyoruz. Her hastaya yeterince zaman ayıramıyoruz ve en hızlı şekilde işlerimizi nasıl yetiştiririz derdine düşüyoruz. Bu durum bizleri de çok yıpratıyor, hem psikolojik olarak hem de bedenen yoruluyoruz. Hastayla en iyi şekilde ilgilenmek yerine zamana karşı yarışıyoruz. Gece nöbetinde tek çalışırken başımıza bir şey de gelebilir. Elbette serviste nöbetçi doktor, temizlik işlerine bakan arkadaşlar, hasta yakınları da oluyor, bir şey olsa görebilirler ama yerimize evden apar topar birini çağırmaları gerekiyor. Mesela bir gün nöbetten çıkmış evde dinlenirken acil olarak hastaneye çağrıldım. Geldiğimde öğrendim ki nöbette yalnız çalışan arkadaşımız rahatsızlandığı için servise kaldırılmış. İki kişi çalışıyor olsaydık belki yoğunluk ve stresten böyle bir olay da yaşanmamış olacaktı. Ama hastane yönetimi ve Sağlık Bakanlığı tarafından her şey maliyet olarak görülüyor. Kısmak için ellerinden geleni yapıyorlar.

Daha önce hafta sonları gündüz servislerde doktor bile bulunmuyordu, akşam sekizde nöbete geliyorlardı. Artık sabahtan geliyorlar. En azından bunun iyileştirilmiş olması da iyi. Bir sorun çıktığında, acil bir müdahale gerektiğinde başvuracak birinin olması insanı güvende hissettiriyor. “Teşvik”, “ek ödeme” adı altında maaşımıza ek ödemeler yapılıyor. Ama bunlar neye göre yapılıyor bilmiyorum. Herkese farklı farklı yapılıyor, eşit bir uygulama değil.

İş yükü çok ağır. Yatış işlemlerini, sekreterliği de biz yapıyoruz. Doktorundan hemşiresine yeri geliyor herkes her işi yapıyor. Uzun süredir çalışan arkadaşlarda durumu kanıksama hali var. Ama bu böyle olmamalı. Sistemin köklü olarak değiştirilmesi gerekiyor. Kargaşanın önüne geçmek için herkesin tanımlı görevleri olmalı. İş yükünün hafifletilebilmesi için daha fazla insanın işe alınması ve çalışma saatlerinin düşürülmesi gerekiyor. Durumu ağır olan hastalar olduğunda işler daha da yoğunlaşıyor. Tedavi ve takipler haricinde hastaların yüzüne bile bakamıyoruz, yeterince ilgilenemiyoruz. Bazen hastaların ilaç saatini bile kaçırdığımız oluyor. Hastaların parasız, nitelikli bir sağlık hizmeti alabilmesi ve sağlık emekçilerinin çalışma koşullarının iyileştirilmesi için UİD-DER’in “Yoksulluk Çığ Gibi Büyüyor! Artık Yeter! Şimdi Birlik ve Mücadele Zamanı!” kampanyasını destekliyorum. Artık bir şeyler değişmeli, böyle gitmemeli.