15 Ekimde Bartın Amasra’da TTK’ya bağlı maden ocağında meydana gelen patlamada 41 madenci kardeşimiz hayatını kaybetti. O gün yaşananları hatırlayalım. 15 Ekim akşamı… Rejimin medya yüzü A Haber maden ocağının önünde canlı yayın yapıyor. 28 madencinin cansız bedenine ulaşılmış, haber alınamayan madenciler var, arama kurtarma çalışmaları devam ediyor. Aşağıda cehennem, aşağıda ölüm var… Bu sırada spiker Çinli mühendise soruyor: “Yediğimizi paylaşıyoruz diyorsunuz, aile olduk diyorsunuz biraz anlatır mısınız? Aşağıda nasıl bir hava var?” Yukarıda sevdiklerinden gelecek haberi bekleyen gözü yaşlı eşler, çocuklar, anneler, babalar, kardeşler… Bir daha asla sarılamayacaklarının, hasret gideremeyeceklerinin korkusuyla yürekleri tetikte, gözleri madenin ağzında… Spiker devam ediyor: “Aileniz Çin’de mi? Nasıl hasret gideriyorsunuz? Özlem var mı? Çocuklarınız var mı?”

Tam bir kepazelik, utanmazlık, vicdansızlık, ikiyüzlülük… Amaç ne? İnsanların acılarını, ilgisini bu faciadan uzaklaştırmak, oyalamak… İşçilerin gözlerine perde indirmek, gerçeklerin üzerini örtmek… Bu facianın neden yaşandığı sorgulanmasın, sorulması gerekenler sorulmasın ama görmezden gelinemeyecek bir facianın haberi yapılmadı da denilmesin. Tüm dertleri nemalandıkları, devlet kaynaklarını yağmalamalarına olanak veren tek adam rejimini masum göstermek, korumak! Zerre kadar vicdan azabı çekmiyorlar, insanların acılarını umursamıyorlar. İnsanlar tepkilerini, öfkelerini bu düzene yöneltmesinler diye yapmayacakları kepazelik yok.

Ama o kadar rezilliğe başvurmalarına rağmen gerçekler birer birer ortaya çıkıyor. Sansüre, tehditlere rağmen insanların konuşmasını, sorgulamasını engelleyemediler. Ne yazık ki bugün işçi sınıfı hesap sorabilecek bir örgütlülüğe sahip değil. Bu katliamların yaşanmasının nedeni de örgütsüzlüğümüz. Ama elbette devran dönecek, ölen işçi kardeşlerimizin hesabını soracağımız günler de gelecek. İşte o zaman insan kılığındaki bu sırtlanlar kaçacak delik arayacaklar!