Her ülke gibi Türkiye’nin toplumsal ve siyasal tarihine damgasını basan günler veya dönemeç noktaları vardır. Mesela kentleşmenin hızlanmaya, işçi sınıfının ve emek mücadelesinin büyümeye, sendikaların ve sosyalist örgütlerin güçlenmeye, toplumsal duyarlılığın yükselmeye başladığı 1960, Türkiye tarihinde çok önemli bir dönemeç noktasını temsil eder. 12 Eylül 1980 ise, işçi sınıfı ve toplumun geniş kesimleri için karanlık bir dönemi başlatan günün adıdır. Bugün tek adam rejimini ve yaptığı kötülükleri konuştuğumuzda, doğal olarak akla 7 Haziran 2015 seçimleri sonrasında yaşananlar gelir. İktidarını kaybeden Erdoğan/AKP, 7 Haziran seçim sonuçlarını tanımayarak ülkeyi kaosa sürükledi ve 1 Kasım seçim sonuçlarının ortaya çıkmasını sağladı. Bu kaotik süreç, 15 Temmuz ile birleşerek bugünkü tek adam rejiminin kurulmasıyla sonuçlandı. Aradan geçen yıllar içinde Türkiye toplumu yeni bir dönemeç noktasına gelmiş durumda. Bu bakımdan 14 Mayıs seçimleri, Türkiye tarihinin en önemli, en kritik seçimlerinden biri olacak!

Uzun ve sancılı bir dönüşüm geçiren toplumda büyük bir değişim arzusu var. Muhalefet cephesinin düzenlediği mitinglerin hem kitlesel hem de coşkulu geçmesi, 1 Mayıs’ta Türkiye’nin dört bir tarafında meydanların dolup taşması dipten gelen toplumsal değişim arzusunun göstergesidir. İşçi sınıfı, son yedi yılda Türkiye tarihinde eşi benzeri görülmemiş bir yoksullaşma dalgası altında kaldı. Buna karşılık patronlar sınıfının, iktidar ve çevresindekilerin serveti akıl sınırlarını zorlayacak şekilde büyüdü. Bu yüzden emekçilerin ezici çoğunluğu bu yağmacı rejime öfkelidir. Ancak bu enkaz rejimine olan öfkenin tek sebebi korkunç yoksullaşma değil. Tek adam rejimi, hak ve özgürlükleri bastırdı, zaten son derece zayıf olan tüm demokratik mekanizmaları da yok etti. Toplumu yapay temellerde bölüp parçalamak için durmaksızın kin ve nefret kustu. Bir taraftan muhalif olan herkesi “terörist” ilan ederken, öte taraftan da binlerce insanı cezaevlerine atarak toplumu sindirmeye çalıştı. Toplumun geniş kesimlerinin durmaksızın horlanıp aşağılanması, bu rejime karşı muazzam bir öfke ve nefrete yol açmıştır. Mitinglerde ve 1 Mayıs’ta aşağılanmaya karşı çıkan ve özgürlükleri ifade eden sloganların büyük bir coşkuyla atılması sebepsiz değil. On milyonlarca işçi, kadın, genç, Kürt halkı, Aleviler, toplumun ezilen diğer kesimleri özgürlük ve demokrasi istiyor.

Tepeden tırnağa çürümüş bu rejim elbette toplumdaki değişim arzusunu boğmak ve varlığını sürdürmek istiyor. Elindeki devlet ve medya gücünü kullanarak, psikolojik savaş yöntemlerini devreye sokarak güçlü olduğu veya gitmeyebileceği algısı yaratmaya çalışıyor. Ancak toplumsal desteğini büyük ölçüde kaybetmiş, iç bütünlüğü bozulmuş ve çözülme süreci ilerlemiş bu rejim, elindeki devlet ve medya gücüne rağmen göründüğünden çok daha zayıftır. Elbette rejim her türlü kötülüğü yapabilecek fıtrata sahiptir ama buna karşı koymanın yolu kaygı ve korkuyu aşmaktan, örgütlü olmaktan ve her alanda mücadeleyi yükseltmekten geçer. Bu rejimin psikolojik harp tekniklerine, korkutma ve sindirme politikalarına karşı toplumdaki umudu, direnci, değişim arzusunu diri tutmak ve emekçilerin örgütlü bir güç haline gelmesini sağlamak hepimizin görevidir. 

Toplumun üzerine bir karabasan gibi çöken, depremi felakete dönüştürüp on binlerce insanımızın canını alan, özgürlük ve demokrasi düşmanı bu rejimden kurtulmak zorundayız. Kuşkusuz bu rejimin gitmesiyle açılan yeni dönemde işçi sınıfının çalışma ve yaşam koşulları kendiliğinden iyileşmeyecek. Çünkü bunun olabilmesi için işçi sınıfının sendikal ve siyasal/sosyalist örgütlenmelerinin güçlenmesi gerekiyor. Bu rejimin gitmesi ve daha demokratik bir atmosferin oluşması, toplumdaki değişimin açığa çıkması, sendikal örgütlülüğün, kadın ve gençlikteki özgürlük arayışının daha fazla sosyalist hareketle buluşmasının önünü açabilir. Tüm tarihsel deneyim gösteriyor ki demokratik hakların genişlemesi ile işçi sınıfı mücadelesinin büyümesi, ekonomik kazanımlar elde edilmesi ve toplumsal duyarlılığın oluşması arasında kopmaz bir bağ vardır.

Bizim asıl hedefimiz, insanlığa büyük acılar yaşatan kapitalist sömürü düzenini yıkma mücadelesini ulusal ve uluslararası alanda örgütlemektir. Emekçilerin demokratik hak ve özgürlüklerine sahip çıkması, değişim isteyen gençlerin ve emekçi kadınların örgütlenmesi, işçi sınıfının siyasal ve sendikal örgütlerinin güçlenmesi bu mücadelenin bir parçasıdır. Bu bakış açısından hareketle, 14 Mayıs milletvekilliği seçimlerinde özgürlük ve demokrasiden yana bir ittifakı temsil eden Emek ve Özgürlük İttifakı partilerini destekliyoruz. Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde ise, bu ittifakın da destekleme kararı aldığı Kemal Kılıçdaroğlu için oy kullanacağız. Gün, baskı ve zorbalık rejiminin son bulması için seferber olma, 14 Mayıs’ta değişim irademizi ortaya koyma ve irademizin gasp edilmesine izin vermeme, her alanda birlik ve dayanışmamızı güçlendirme günüdür!