Merhaba arkadaşlar. Yıllardır kolejlerde ve kurslarda mesleğimizi icra etmeye çalışıyoruz. Bugün Türkiye’de çalışan her işçinin olduğu gibi biz eğitim emekçilerinin de onlarca sorunu var. Enflasyon ve hayat pahalılığı, uzun çalışma saatleri, düşük ücretler, iş güvenliğinin olmaması, mobbing, resmi tatillerde dahi çalışmaya zorlanmak… Hayata sadece çalışmaya gelmişiz gibi bir ruh hali içindeyiz. Haftanın 6 günü en iyi ihtimalle 09.00’dan 19.00’a kadar çalışmak zorunda bırakılıyoruz. En ağır sağlık sorunumuzda dahi işe gitmek zorunda olmak ya da sevdiklerinin iyi-kötü günlerinde yanlarında olamamak, yalnızlaşmak… Öz annenin cenazesine katılırken dahi işyerinden taciz edilmek… Dile getirirken bile utandıran sorunlar bunlar ama biz bunları yaşıyoruz. Sorunlarımız sayarak bitiremeyeceğimiz kadar fazla. Her geçen dönem biraz daha zorlaşan çalışma koşullarımız artık hayatlarımızı tehdit eder duruma geldi. Peki, nasıl çıkacağız bu karabasandan? Lafı eveleyip gevelemeye gerek yok, yeridir söyleyelim: Örgütlü mücadele etmeden bu sorunlardan kurtulamayız!

Ülkenin çeşitli üniversitelerinden mezun olup piyasanın sevimsiz kollarına düştüğümüzde çalışkanlığımızla zorlukları aşacağımızı düşündük. Zamanla aynımızdan yüzlerce öğretmen görünce ve herkesin de fazlasıyla çalıştığını anlayınca şunu da fark ettik; çalışmak yetmiyor! Madem çalışmak yetmiyor o zaman çözümler aradık; iş değiştirdik, şehir değiştirdik, ülke değiştirdik ya da dalgaların akışına bıraktık kendimizi. Mesela her yıl başka kurslarla veya kolejlerle sözleşmelere imza attık. Bu tabii ki yetmedi. Aynı yıl içinde işyeri değiştirdik. O da yetmedi. Aynı anda iki hatta üç yerle anlaşıp yollarda mekik dokuduk. Dedik ya dalgalara bıraktık... Sonu nereye vardı bu çabaların? İtibarsızlığa, yok sayılmaya, güvencesizliğe, yoksulluğa ve daha nelere nelere… Tercih edilebilecek tüm şıklar denendi ama olmadı mı? Evet olmadı. Net mi? Net. O zaman sözün özüne dönelim: Kardeşler bizim örgütlü mücadeleden başka seçeneğimiz yok!

Sektörde yaşanan tüm sorunlar artık kangrenleşmiş duruma geldi. Bu sebeptendir ki bir süredir çeşitli kentlerde özel sektörde çalışan eğitim emekçilerinin hak arama mücadeleleri gerçekleşiyor. Sendikalar, vakıflar, dernekler kuruluyor, özel sektörde çalışan eğitim emekçileri bu ağır tablo karşısında çalışma ve yaşam koşullarını değiştirmeye çalışıyor. Taleplerimizi kazanmamızın yolu işçi olduğumuzun bilincine varıp işyerlerimizde bu anlamlı birliktelikleri çoğaltmaktır. Sorunlarımızdan şikâyetçi olmamız hiçbir şeyi değiştirmez. Değiştirebilmek için güçlü olmalıyız, güçlü olabilmemizin tek yolu ise örgütlenmek, yan yana gelmek, omuz omuza vermektir. Kardeşler ezcümle diyelim, velhasıl-ı kelam diyelim, uzun lafın kısası diyelim; ama muhakkak diyelim: Örgütlüysen her şeysin örgütsüzsen hiçbir şey!