6 Ağustos’ta Pakistan’ın güneyinde yine katliam gibi bir tren kazası meydana geldi. Nawabşah kenti yakınlarında yolcu treninin raydan çıkması sonucunda en az 30 kişi yaşamını yitirdi, 100’den fazla yolcuysa yaralandı. Pakistan Demiryolları Bakanı, kazada “sabotaj” ihtimaline dikkatleri çekerek hükümetin sorumluluğunu ortadan kaldırmaya çalışıyor. Oysa kazanın gerçek sorumluları da sebebi de ortada! İnceleme ekibinin ilk açıklamalarına göre teknik hatalar ve ihmal, katliam gibi kazaya davetiye çıkardı. İncelemelerde Karaçi’den Rawalpindi’ye giden Hazara Ekspresi yolu üzerinde bağlantı plakalarının eksik olduğu ve bir noktada kırık bir levhanın tahta bir parçayla birleştirildiği rapor edildi. Göz göre göre gelen facianın bedelini emekçiler yine canlarıyla ödedi.

Haziran sonunda meydana gelen sel felaketinin açtığı yaralar henüz kapanmamışken yeni bir felakete uyanan Pakistan’da gerekli önlemlerin alınmaması yüzünden sık sık tren kazaları meydana geliyor. Haziran 2021’de Daharki yakınlarında iki trenin çarpışması sonucunda en az 65 yolcu yaşamını yitirmiş, 150’den fazla yolcu yaralanmıştı. Ekim 2019’da Tezgam Ekspresinde çıkan bir yangında 75 kişi yanarak ölmüş, 2005’te ise 100’den fazla yolcu Ghotki’de yine iki trenin çarpışması sonucunda yaşamını yitirmişti. Bu katliamların hesabı verilmediği gibi felaketlere yenileri eklenmeye devam ediyor. Emekçilerin canı pahasına maliyetleri kısan patronların ise kârları katlanarak büyüyor.

Gelişmiş demiryolu teknolojisine rağmen gerekli altyapı çalışmalarına yeterli bütçeler ayrılmadığı için Pakistan’da emekçiler eskimiş ve köhnemiş demiryolu sistemine mahkûm ediliyor. En basit önlemler bile maliyet olarak görüldüğü için emekçiler göz göre göre yaşamlarını yitiriyor. Pakistan’dan Hindistan’a, Türkiye’den Yunanistan’a benzer sebeplerle meydana gelen tren kazaları gösteriyor ki felaketlerin sorumlusu emekçilerin canının hiçe sayıldığı kapitalist düzendir! Fıtratında kâr hırsı ve açgözlülük olan bu düzen nefes almaya devam ettikçe dünyanın dört bir yanında daha ağır felaketler doğurmaya devam edecek. Emekçilerin nefes alması ise ancak bu düzene karşı örgütlenip mücadeleyi büyütmesiyle mümkün olacak.