Her toplumda olduğu gibi bizim yaşadığımız toplumda da çeşitli gelenekler, görenekler var. Bunlardan biri selamlaşmak ve hâl hatır sormaktır. Selamlaşma, iletişimi güçlendirir, toplumsal bir varlık olan insana kendini değerli hissettirir. Bir topluluğa girdiğimizde tanıyalım ya da tanımayalım selam verdiğimizde sıcak bir ortam oluşur.

Her sabah dolmuşla işe gidiyorum. Dolmuşa binince şoförün “günaydın” demesine karşılık, ben de “günaydın” dedim. Geçtim oturdum. Benden sonra binen öğrencilerden, işe giden işçilerden hiçbiri şoföre “size de günaydın” demedi. Belki de içlerinden şaşırdılar, sabah sabah kimsenin kimseye tahammülü yokken “bu adam neden günaydın diyor?” diye düşündüler. Herkesin birbirine bu kadar yabancılaştığı bir süreçte birileri normal davranınca insan şaşırıyor. Dolmuştan inince işe servisle gittiğim zamanlar geldi aklıma. Her sabah servise bindiğimde “günaydın”, akşam indiğimde de “iyi akşamlar” diyordum. İlk zamanlarda işçi arkadaşlarımdan ses çıkmıyordu. Hatta bana “sabah sabah bu kadar enerjiyi nereden buluyorsun?” diye soruyorlardı. Ben ısrarla bunu yaptıkça işçi arkadaşlarım da zamanla “günaydın” ve “iyi akşamlar” demeye başladılar. Üzerimize çöken yorgunluğu bir kenara koyup sohbet etmeye başlamıştık. Servis sohbetlerimiz birbirimizi tanımamıza ve kaynaşmamıza vesile olmuştu.

Tabii ki işçi sınıfı olarak zor süreçlerden geçiyoruz. Egemenler ekonomik yıkımın bedelini zaten yoksulluk içinde yaşayan biz milyonlara ödetiyor. Toplumu suni ayrımlarla bölüp, parçalayıp, kutuplaştırıyor egemenler. Oysa işçiler birlikte çalışıyor, birlikte üretiyor, tüm sorunları da birlikte yaşıyorlar. Yani işçinin işçiden başka dostu yoktur ve olamaz. İşçi sınıfının penceresinden bakmayı bilirsek işçilerin birlik içinde olmasının önemini görürüz. Böyle bakarsak gücümüzün farkında oluruz. Hepimiz bir selamı, bir güler yüzü ve sonra çok daha fazlasını hak ediyoruz. Unutmayalım birlik olmadan dirlik içinde olamayız.