Müjde deyince insanın aklına sevindirici şeyler gelir. Çok istediğin bir şey gerçekleşir, bir sürpriz olur ya da bir sıkıntın ortadan kalkar. Biz işçilere de bol bol “müjdeler” veriliyor ama bu türden değil. Ne zaman işçilerin haklarını gasp etmek için bir plan yapılsa siyasetçiler bize bunu “müjde” diye sunuyorlar. Zokayı boğazımızdan geçiriveriyorlar! Sermaye ve iktidarın siyaseti böyle sözde müjdelerle işçi ve emekçilere zoka yutturmak!

Bize verdikleri her “müjde”nin ardından biz işçilerin yaşamını daha da zorlaştıran gerçeklerle yüzleşiyoruz. Mesela her yıl “işçileri enflasyona ezdirmeyen bir asgari ücret belirlendiği hatta asgari ücretlilere refah payı verildiği” müjdeleri verilir. Ama karnımız bu “müjdelere” artık tok. Çünkü her yıl aradan daha bir iki ay geçmeden o asgari ücret açlık sınırının altına düşüyor. Alım gücümüz öylesine düşüyor ki sefalet kuyusuna düşüyoruz. Bu yıl da aynı şey olacak.

Yaşadıklarımız nedeniyle siyasetçiler “işçiye müjde”, “emekliye müjde”, “çalışana müjde” dediğinde biz korkarak dinler olduk. Sadece işçilerin algılarını yönetmek ve çarpıtmak için üretilmiş içi boş müjdeleri ve vaatleri toplasak buradan köye yol olur. Şimdiye kadar verdikleri müjdeler belimizi büküp bizi borç batağına itmekten başka işe yaramadı ve bizi en temel ihtiyaçlarımızı bile karşılayamaz duruma getirdi. Biz işçileri böyle bir duruma düşürenlerin sözlerine, süslü müjdelerine daha fazla inanmanın anlamı var mı?

Siyasetçilerin varsa yoksa düşündükleri tek şey biz işçilerin haklarından kırpmak ve ellerinden gelse hepsini elimizden almaktır. Haklarımızı kaptırmamak ve çocuklarımızın geleceği için artık bir an önce birlik olmalı, dayanışma içinde el ele olmalıyız. Öyle bir birlik olalım ki siyasetçiler bize artık “müjde” verip zokayı yutturamasın.