Sevgilim,
    başlar önde, gözler alabildiğine açık,
    yanan şehirlerin kızıltısı,
                                çiğnenen ekinler
                                ve bitmez tükenmez ayak sesleri:
                                                                          gidiliyor.
    Ve insanlar katlediliyor:
                                          ağaçlardan ve danalardan
                                                                          daha rahat
                                                                          daha kolay
                                                                          daha çok.
    
    Sevgilim,
    bu ayak sesleri, bu katliamda
    hürriyetimi, ekmeğimi ve seni kaybettiğim oldu,
    fakat açlığın, karanlığın ve çığlıkların içinden
    güneşli elleriyle kapımızı çalacak olan
    gelecek günlere güvenimi kaybetmedim hiçbir zaman...
    
    	Nâzım Hikmet, İstanbul Hapishanesi