Türkiye’de sermayenin ve siyasal iktidarın işçi sınıfının ekonomik ve demokratik haklarına dönük saldırılarının yoğunlaştığı, ezilenlerin taleplerinin yok sayıldığı, şiddetle bastırıldığı bir süreçten geçiyoruz. “Normalleşme”, “yumuşama” tiyatrosu sürerken hak gaspları ve baskılar artıyor, derinleşen yoksulluk işçilerin yaşamını daha da zorlaştırıyor. Ekonomik yıkımın faturası işçi ve emekçilere ödetilirken, işçilerin, depremzedelerin, doğayı korumak isteyen emekçilerin, emeklilerin, gençlerin, kadınların her türlü itirazı, hak arama girişimi karalanıyor, engelleniyor. İşçi sınıfının birlik ve dayanışmasının önüne geçmek için milliyetçilik kışkırtılıyor, yapay temellerde kutuplaştırma çabalarına hız veriliyor, Kürt halkının seçilmiş temsilcileri hapislere atılıyor. Mevcut baskı rejimi kalıcılaştırılmak, toplum zapturapt altına alınmak isteniyor.

Sorunlar büyüyüp derinleşirken, toplumsal atmosfer boğuculaşırken, işçi ve emekçilerin bu cendereden çıkış ihtiyacı büyürken bu karanlık hiç dağılmayacakmış gibi görünebilir. Oysa bahar mutlaka gelir, kuruyup çatlayan nehir yatakları dolar, taşkın sellere dönüşür, dindirir susuzluğunu toprağın. Gürül gürül hayat fışkırır o topraktan. İşte tıpkı bunun gibi, gün gelir sel olup akar işçi sınıfı da. O günlerin gelmesi için bize gereken emek, direnç ve sabırdır. İşçi sınıfının ihtiyacı 15-16 Haziran ruhunu kuşanmaktır; birlik, güven ve cesarettir!