“Önce şiirde sevdim kavgayı” diyen mücadeleci yazar, şair ve aydınlarımızdan biridir Rıfat Ilgaz. Egemenlerin tüm baskı ve zulmüne inat o daima kalemi ve yüreğiyle ezilenlerin safında yer alır. 82 yıllık yaşamı boyunca durduğu yerden, savunduğu değerlerden ödün vermez.

2 Temmuz 1993’te Sivas Madımak Otelinde çoğunluğunu aydın ve sanatçıların oluşturduğu 35 kişinin yakılarak katledilmesini Ilgaz’ın yüreği kaldırmaz. Katliamdan 5 gün sonra 7 Temmuzda hayata gözlerini yumar. Ondan geriye işçi ve emekçilerin hayatına dokunan öyküleri, şiirleri kalır.

Rıfat Ilgaz’a göre emekçilere zulmeden egemenler, kendilerini yıkılmaz sanan, zulüm düzenlerini ebedi gören bezirgânlar, şahlar, padişahlar bir gün mutlaka yıkılıp gidecektir. Ölümsüz olan ise en zorlu koşullarda umudunu ve inancını koruyanların mücadelesidir. Tıpkı defne ağaçları gibi…

Defneler Ölmez

Bir mevsim var ki üşütür yeşilliğimi

Ben geceyle gündüzü bilirim yılları değil.

Ölümsüzlüğü getirdim kıyılarınıza

Düşlerimde hep uzak denizler... Kıyılar...

Gidemem, bağlıyım toprağıma.

Dalımla yaprağımla, ben

Bir savaş simgesiyim oysa

İnsan kardeşlerimin gözünde!

Utkular düşleyen başlar için

Bir çelenk!

Savaşlar, soykırımlar gördük,

İskenderler, Sezarlar,

Ne atlar kaldı onlardan, ne meydanlar...

Gittiler, yıkılıp birer birer,

Biz kaldık.

En kıraç topraklarda tutunduk,

Biz defneler.

Dal kırılır, yaprak dökülür

Ölür mü acılara katlanmasını bilenler,

Direnenler tüm kırımlara karşı...

Ölmez sevgiden yana olanlar

Defneler ölmez!

Rıfat Ilgaz