Sevgili işçi kardeşlerim, cep telefonumla bilgisayarıma internet bağlantısını sağlayamadığım için fabrika ayarlarına döndürdüm telefonumu. Yeterli bilgiye sahip olmadığım için başıma iş açtım. Evden uzakta olduğum ve kaldığım binadaki komşulardan hiçbirini tanımadığım için komşuluk hakkı olarak internetlerinden istifade edebilmeyi soramadım bile. Bundan ötürü 7 gün boyunca cep telefonu yok, internet yok, sosyal medya yok. Bu 7 gün boyunca dünyayla tek bağım burjuvazinin dili, gözü, kulağı televizyon oldu. Neyse ki yine imdadıma mücadele örgütümüz UİD-DER’li gençlerimiz yetiştiler.
Günümüzde akıllı cep telefonu sağır sultanda bile olduğundan, buraya kadar anlatmaya çalıştıklarım sizlere tuhaf gelecektir. Cep telefonu hayatımıza gireli yaklaşık 30 yıl, akıllı telefonun hayatımıza girmesi ve jet hızıyla yayılması ise 10-15 yıl oldu. Bu nedenle akıllı cep telefonumuz 1 saat kapalı kalsa kendimizi adeta nefessiz kalmış hissediyoruz. Üstelik ister henüz ergen olalım, ister 80 yaşımızdan gün almış olalım, hepimiz sevdiklerimiz, arkadaşlarımız, iş arkadaşlarımız, komşularımızla yüz yüze, karşı karşıya sohbet etmek yerine, sesli, görüntülü sohbet eder olduk. Sosyal medya platformlarında görüşür olduk.
Elbette teknolojinin gelişmelerinden istifade edeceğiz, etmeliyiz de. İşçi sınıfının hak mücadelelerini, grev ve direnişlerini, sınıfımızın kendi gözünden, dilinden yayın yapan medya mecralarını takip etmeliyiz. Mücadele örgütümüz UİD-DER’i, grevleri, direnişleri takip etmeliyiz. Takip ettiğimiz gibi, beğenerek, arkadaşlarımızla paylaşıp, onların da beğenip paylaşmasını istemeliyiz. Ama işçi büyüklerimizin ifadesiyle söylersem, örgütlenme yüz yüze, göz göze başlar ve gelişir. Yani sınıf temelinde örgütlenme sevgiliyle buluşmaya, mücadeleyi sevgili gibi sevmeye benzer…
Evet, sevgili işçi kardeşlerim, şimdi bu 7 günlük iletişimsizlik bana 1989-1990 yıllarını düşündürdü. Örnek olması için işçiler olarak o zamanlarda nasıl örgütlendiğimizi sizlerle paylaşacağım. “İş kazası” nedeniyle hastanede 18 ay yatalak yattığımda arkadaşlarım beni yalnız bırakmamışlardı. Yatalak birinin bakımını düşünün. Sayısız işçi arkadaşım dönüşümlü olarak geceleri bana bakmışlardı. O tarihlerde renkli televizyon henüz işçilerin evlerinde başköşedeki yerini almamıştı. Siyah-beyaz televizyon vardı. Hatta her işçi evinde bile televizyon olmadığı yıllardı. Haberleri ve Hayat Ağacı isimli ABD yapımı pembe diziyi izlemiştim. Yaklaşık 18 ay hastanede kaldığım sürede soluk borum arkadaşlarımın getirdiği sendikaların yayınladıkları dergi ve bildiriler, sosyalist gazete ve dergilerdi. O yıllarda mücadeleci sendikacılar, çıkarttıkları bildirileri işçileri örgütlemek için fabrika önlerinde işçilere bizzat kendileri verirlerdi. 1989 Bahar Eylemleri ve işçi sınıfının üzerindeki ölü toprağından silkinip ayağa kalktığı günler devam ediyordu. O günlerde işçiler silsile halinde, dilden kulağa haberleşiyor ve örgütlü bir mücadeleye girişiyorlardı.
18 ay sonra hastaneden taburcu edilmiştim. Yatalak halim yaklaşık 7 ay da evde devam etmişti. Evde dünyayla tek iletişimim siyah-beyaz televizyonla sınırlıydı. Burjuvazinin televizyonu ne veriyorsa o kadar bilgi edinebiliyordum. Sınırlı sayıdaki kitaplarımı da eşim yok etmişti. 7 ay yatalak ve işçi arkadaşlarımdan, sendikalardan özetle dünyadan bihaber yaşamak zorunda kalmıştım. Ama zihnimde, yüreğimde işçi arkadaşlarım ve mücadelelerimiz beni diri tutmuştu. Arkadaşlarımın beni evde ziyarete gelmelerine ailemin engel olduğunu ve getirdikleri gazete ve dergilerin bana verilmediğini ayağa dikildikten sonra görüştüğüm arkadaşlarımdan öğrenmiştim. Özetle burjuvazinin emir eri olmaya karşı bir arayışımız varsa, mücadele etmek istediğimizde bize hiçbir şeyin engel olamayacağını bilmeliyiz. Kısacası su akar yatağını bulur misali önümüzde kimse duramaz.