İzmir’de belediye işçileri birbiri ardına greve çıkıyor. Narlıdere Belediyesi işçileri 6 Mayısta grev başlattı, bir gün sonra talepleri kabul edildi. Konak Belediyesi işçileri ise 7 Mayısta greve çıktı. İzmir Büyükşehir Belediyesi’nde çalışan işçiler yarım gün iş bıraktı. Karşıyaka Belediyesi işçileri de düzensiz maaş ödemelerine karşı iş bıraktı. Büyükşehir bünyesindeki 27 bin işçi de, talepleri karşılanmazsa 29 Mayısta greve çıkacak.

Narlıdere Belediyesi grevinde, kısa bir sohbette bir işçi kardeşimiz, “haklarımız için greve çıktık, 1 günde taleplerimiz kabul edildi” dedi. Konak Belediyesi’nde grev, “bu işyerinde grev var” pankartlarıyla, halaylarla ve sloganlarla başladı. Talepler açık: gerçek enflasyonun altında zam istemiyoruz!

Bir işçi kardeşimiz, “40 bin maaşın adı var, 22 bin lirası kiraya gidiyor. Gerçek enflasyonun altında zam dayatmasını kabul etmiyoruz” dedi. Başka bir işçi, “asgari ücret en az 50 bin olmalı ki az da olsa nefes alınsın” ifadeleriyle yaşadığı zorlukları dile getirdi.

İzmir Büyükşehir Belediyesi bünyesinde çalışan iki kadın temizlik işçisiyle de sohbet ettim. Biri “hakkımızı versinler, greve çıkmak istemiyoruz” derken, diğeri “çocuklarıma harçlık veremiyorum, zamlar altında eziliyoruz” diyordu.

Bu işçi kardeşlerimiz sendikalı. Yani birlikte davranarak, birlikte iş durdurarak haklarını arıyorlar. Birlik olduklarında güç olduklarını biliyorlar. Sendikalı olmak sadece bir üyelik formuna imza atmak değildir; pankartına, tişörtüne, önlüğüne sahip çıkmak demektir. Çünkü bu semboller, işçi sınıfının mücadelesiyle, alın teriyle var olmuştur. Grevine, grevdeki işçi kardeşine sahip çıkmak demektir. Çünkü örgütlü olmak birbirine sahip çıkmak demektir.

Eski kuşak işçilerin dediği gibi: Sendikalar işçilerin ikinci evidir, sınıfımızın ortak şemsiyesidir. Evimize sahip çıkmak için sınıf temelinde örgütlü olmamız şarttır!