Bugün size, belki de her gün karşılaştığımız ama çoğu zaman duyulmayan, görmezden gelinen bir gerçeği anlatmak istiyorum. İstanbul’da ya da herhangi bir şehirde üniversite öğrencisi olmak, giderek zorlaşıyor. Hele de bu ekonomik şartlarda…

Devletin verdiği 3 bin lira kredi ya da bursun yetersizliği, sadece öğrencilerin değil, ailelerin de canını sıkıyor. Düşünün, bunun 500 ilâ 700 lirası yurt tahsilatına gidiyor. Geriye kalan parayla sadece bir ay geçinmemiz değil, aynı zamanda geleceğimizi de kurmamız bekleniyor. Ailelerimiz, özellikle kendi ailem, “idare et” diyor, “dikkatli harca” diyor. Ama nasıl? Giderek artan hayat pahalılığı, kitap masrafları, ulaşım ücretleri ve kişisel ihtiyaçlar göz önünde bulundurulursa, bu paranın yetmesi imkânsız.

Ailemden para istemeye çekindiğim için, kredi ya da bursun yatmasını beklerken sadece yurt kahvaltısı ve akşam yemeğiyle idare etmeye çalıştım. Yurt yemekleri, malzemelerden çalınarak yapılıyor. Çoğu zaman, yemek dağıtımı bile doğru düzgün yapılmıyor. Örneğin, eğer yemeğin biraz daha doyurucu olduğu bir günse, saat 7’den sonra yemek bulmak neredeyse imkânsız hale geliyor. O saatlerde sadece geriye kalan birkaç seçenekle karnımızı doyurmaya çalışıyoruz. Ama tabii ki bu da yetmiyor. Mecburen dışarıdan, mümkün olan en ucuz yemeği söylüyoruz.

Bir de ders kitapları var. Tek bir kitap için 300 lira harcamamız gerekiyor. Bu, sadece kitap masrafı. Kişisel harcamaları daha saymadım bile. Dışarıda bir çay içmek, arkadaşlarla bir kahve molası vermek bile artık lüks oldu.

Belki size basit bir mesele gibi gelebilir ama bu sıkıntılar, sadece öğrencilerin cebini değil, ruhunu da etkiliyor. Okul, yurt sorunları ve gelecek kaygısıyla boğuşurken, maddi yetersizlikler insanı gerçekten yıpratıyor.

Bu satırları, sadece kendi sesim değil, benim gibi yüzbinlerce öğrencinin sesi olarak yazıyorum. Umudum, sesimizin bir gün gerçekten tek bir ses olarak yan yana gelmesi ve zorlukları birlikte aşmamızdır. Bunun için yan yana gelmeli, sesimizi ve mücadelemizi birleştirmeliyiz.