Karabağlar, İzmir’de ikamet ettiğim ilçedir. Mahallelerinin büyük çoğunluğunda işçi ve emekçiler yaşar. Küçük bir kesimse tuzu kuru, küçük burjuvalardan oluşur. Belediye bu zengin semtlere gösterişli hizmetler sunarken, yoksul mahalleler hep ikinci planda bırakılır.

Belediye işçileri hakları için iş bıraktığında, grev yaptığında tuzu kuru takımının kaşları hemen kalkar. “Ne demek çöpler toplanmıyor? Haklarını başka yoldan arasınlar!” diye bağırırlar balkonlarından. Kimileri, “Bunlar CHP’li değil, AKP’li! CHP’ye düşmanlık ediyorlar!” diye işçileri hedef gösterir. İşçilerin içine itildiği yoksulluğu asla umursamaz. AKP yandaşı medya da bu fırsatı kaçırmaz. Çöp yığınlarını ve sokakları görüntüleyip, “CHP belediyeciliği bu!” başlıkları atar. Ama iktidarın işçileri sefalete mahkûm eden politikalarına asla değinmez.

Son günlerde İzmir’de belediye işçileri peş peşe greve çıktı. Talepler kabul edildi, işbaşı yapıldı. Karabağlar Belediyesi işçileri üç gün iş bıraktıktan sonra yönetimle yapılan görüşmede anlaşma sağlandı. Ancak işçiler, sadece geçmiş dönem ödemelerinin yatırıldığını belirterek tepki gösterdi.

İşçilerin hak almasının en etkili yolu iş durdurmaktır. Grev, üretimden gelen gücün kullanılmasıdır. Haklının, doğrunun, hakkını arayan işçilerin yanındayız diyen herkes, işçilerin grevini desteklemeli, dayanışma göstermelidir. Grev sürerken sokağa çıkıp çöp toplayanlar, “iyi niyetli” değil; grev kırıcıdır, işçi düşmanlarının gönüllü maşalarıdır.

İşçi sınıfının haklarına sahip çıkmak için grevdeki kardeşlerimizi ziyaret etmeli, taleplerini dinlemeli ve onlara moral vermeliyiz. Grevdeyken gösterilen dayanışma unutulmaz, bugün onlara, yarın bize gerekebilir. Yaşasın işçilerin birliği, yaşasın sınıf dayanışması!