Geçtiğimiz günlerde bir marketin önünde, lise öğrencisi bir gencin beş market çalışanı tarafından depoya sürüklenmeye çalışıldığını gördüm. Müdahale ettim. Genç, iki parfüm çaldığını itiraf etti. Korkmuştu, gözleri büyümüştü. Market çalışanlarından biri bağırıyordu: “Biri erkek, biri kadın parfümü; kim bilir hangi kızı kandıracak!”

Polis çağrılmıştı. Gence “annen baban çalışıyor mu?” diye sordum. “İkisi de işçi” dedi. “Sana çalmayı mı öğrettiler?” dedim. “Hayır, hep tembih ederlerdi. Bir daha yapmayacağım” dedi. Ben de “çalıntı parfümle sevda olmaz. Sevda emekle olur” dedim. Market çalışanlarına da, “iki parfüme böyle sıkı tutunduğunuz gibi patronun hak gasplarına da böyle direnin, örgütlenin, sendikalaşın” dedim.

Sevgili işçi kardeşlerim,

Bu olay açık bir hırsızlıktı. Ne yazık ki bir işçi çocuğu bu yola sapmıştı. Oysa anne ve babası onu çalıp çırparak değil, alın teriyle büyüttü. Ama o çocuğun o parfümleri alacak parası yok. Bir deprem anında bebeği için mama almaya çalışan bir annenin kırdığı market camı, onun zorunluluktan yaptığı bir harekettir. Bu bir hırsızlık değil, hayatta kalma mücadelesidir. Ama bunun bile hırsızlık olduğunu, market yağması olduğunu söyleyenler oldu. Bebek mamalarına kilit vurulduğunu görüyoruz. Aç kalan bebeği için annenin çaldığı mama mı suç? Yoksa o anneyi o noktaya getiren sistem mi? Elbette ki gerçek suçlu, insanları yoksulluğa iten sömürücü kapitalist düzendir. Bütün zenginlikleri üreten işçi sınıfını ürettiklerinden yoksun bırakanlardır.

İşçi sınıfı, elinin emeği gözünün nuru ile üretir. Onun mücadelesi çalmak değil, hakkını almaktır. Bizden çaldıklarını geri almak için örgütlenmeliyiz. Emile Zola’nın Germinal’inde olduğu gibi, yoksullar ayağa kalktığında, göbeğini kaşıyan efendiler kaçacak delik arayacaktır.

Örgütlü işçi sınıfı olarak sesleniyoruz: “Çalmıyoruz, ama bizden çaldıklarınızı geri alacağız!”