Otobüs yolculuğunda 81 yaşında Menemenli bir Yörük amca ile tanıştım. O yaşında hâlâ kâğıt toplayarak geçimini sağlamaya çalıştığını anlattı. Çocukları olmamış. Eşinin küçük tarlalarının işlerinin dışında çalışmasına karşı çıkmış. “Benim kazandığım yeter” demiş Celal Amca yıllar önce, tanıştığımda başını iki yana sallayarak anlatıyordu.

“Yıllarca çalıştım ama bir gün bile sigortam yatmamış. Devlete güvendim. ‘Devlet işçiyi sigortasız çalıştırana izin vermez’ derdim hatuna. O hep ‘git sor, araştır’ derdi. Devlet ne güne durur?”

Eşi kanser olmuş. Sigortası olmadığı için devlet hastanesi bakmamış. Özel hastaneye de parası yetmemiş. “Hatun, ölene kadar ‘kendini de, beni de yaktın Celal’ deyip durdu” dedi gözleri dolarak. “İkimizin aldığı 9 bin lira yaşlılık maaşı, hatun ölünce yarıya düştü. 4 bin 500 lirayla ne alacağım?” diye isyan etti.

Bugün Türkiye’de milyonlarca emekçi gibi Celal Amca da yoksulluğa mahkûm edilmiş durumda. On yıllarca çalışmış insanlar, yaşlandıklarında sadaka gibi yaşlılık maaşlarıyla baş başa bırakılıyor. Sigortasız çalıştırılan işçilerin sayısı her geçen gün artıyor. 4 bin 664 liralık yaşlılık maaşı bir evin iki haftalık pazar masrafını bile karşılamıyor. Sigorta hakkımız, sendika hakkımız, sağlık hakkımız... Bunları ancak mücadeleyle kazanabiliriz.

Amerikalı yönetmen Michael Moore’un 2007 yapımı “Sicko” belgeselinde anlatılanlar bugün Türkiye’de de yaşanıyor. Sigortalı bile olsa tedavi olamayan milyonlarca insan var. Amerika’da sigortasız insan sayısı artarken, bizde de “sosyal devlet” hikâyesi sadece kâğıt üstünde kaldı. Yani Celal Amca’nın hikâyesi yalnızca onun hikâyesi değil. Bu sömürü düzeni, yüz milyonlarca emekçiye aynı kaderi yaşatıyor. Bu düzen değişmeden, insanca bir yaşam mümkün değil. Bu düzen bizi hasta ediyor. Ruhumuzu da, bedenimizi de çürütüyor. Bu iğrenç düzeni tarihin çöplüğüne atmadan insanlık sağlıklı, mutlu, huzurlu bir yaşam süremeyecek. Celal Amca’nın eşinin dediği gibi kendimizi ve sevdiklerimizi yakmamak için örgütlü mücadeleyi büyütmeliyiz.