Gençlik dönemi, insan hayatının en heyecanlı, en meraklı ve en enerjik zamanlarıdır derler. Bu yönleriyle gençlik bir nehre benzetilebilir; coşkulu, yönünü arayan, bazen de önüne çıkan taşlara çarpa çarpa yolunu bulan… Bazen hızlı, bazen yavaş akar ama hep ilerlemek ister. Çünkü içinde taşıdığı güç, onu durmaya değil, yeni ufuklara ulaşmaya zorlar. Ancak kapitalist sistem, emekçi sınıfların gençliğinin içindeki bu gücü kurutmaya çalışıyor. İçimizdeki coşkun akan nehir kirletilmek ve yönü zorla değiştirilmek isteniyor.
Kapitalist düzen bizleri küçük yaşlardan itibaren eğitim sistemi adı altında bencil ve rekabete dayalı bir yarışa sokuyor. Bizlere sürekli “sen kendini düşün, başkasına karışma” deniyor. Sanki bu sistem altında parlak bir gelecek varmış gibi pembe tablolar çizilmeye çalışılıyor. Konda’nın yayımladığı “Türkiye’de 100 Genç Olsaydı” raporuna baktığımızda gençlerin nasıl bir cendere içerisine sıkıştırılmak istendiğini çok net görebiliyoruz.
Her 10 gençten 6’sı işsiz! Dört yıllık bir üniversite okumak da artık bir iş sahibi olabilmek için yeterli olmuyor. Diplomalı işsizler ordusu her yıl büyüyor. Üniversite bitiren gençler mezun oldukları alanlarda iş bulamadıkları için zincir marketlerde, kafelerde, kargolarda çalışmak durumunda kalıyor. Sigortasız, esnek, güvencesiz işler yeni normal olarak kabul ettirilmek isteniyor.
Ama daha da vahimi var. 15-34 yaş aralığındaki 6,7 milyon genç, ne bir işte çalışıyor ne de eğitim alıyor! Sadece Türkiye’de koca bir ülke nüfusu kadar genç, tamamen toplumsal hayatın dışına itilmiş durumda. Bu insanlar ne üretebiliyor, ne öğrenebiliyor, ne de geleceklerini kurabiliyor. Çalışabilen gençler açısından da durum iç açıcı değil. Her 10 gençten 8’i parasız kalıp muhtaç olmaktan korkuyor.
Ve tüm bu yoksullaşmanın etkileri sosyal yaşamda da karşımıza çıkıyor. Gençlerin büyük çoğunluğu kültürel ve sosyal etkinliklere katılamıyor. Haziran başında yayınlanan rapor son üç ayda, yani aktivitelerin en yoğun olduğu bahar aylarında, gençlerin yarısından fazlasının konsere, yüzde 62’sinin sinemaya, yüzde 90’ının tiyatroya, yüzde 75’inin müzeye gitmemiş olduğunu ortaya koyuyor. Hayat pahalılığı, fırsat eşitsizliği derken bir kahve içmek bile lüks haline gelmiş durumda. Maalesef sosyal aktiviteler azaldıkça gençler ekranlara, sosyal medyaya gömülüyorlar.
Emekçi gençliği, ekranlardan başını kaldırmayan, evinden çıkmayan gençlere dönüştürmeye çalışan bu düzen; sesimizi bastırmak, bize boyun eğdirmek, bizi yalnızlaştırmak istiyor. Ama biz birlikte ses verdikçe güçleniyoruz! Katlanmak değil değiştirmek istiyoruz! Örgütlenerek öğreniyor, hem kendimizi eğitiyor hem de umudu büyütüyoruz!