Geçtiğimiz günlerde evde bazı tadilat işleri yapmaya başladık. Eşim de ben de emekli olduğumuz için bu masraflar bütçemizin biraz üzerine çıktı. Ben de düşük limitli kredi kartımın limitini yükseltip, taksitlendirmeyle bu sorunu çözmeyi düşündüm. Sorunu bu şekilde halledeceğimi düşünerek harcamaları yaptım. Uzun yıllardan beri ödemelerimi tarihi gelmeden düzenli şekilde yatıran biri olarak, banka için güvenilir müşteri olduğumu düşünüyordum. Meğerse öyle değilmiş! Kredi kartı limit yükseltme talebime onay verilmedi. Tabii ki eskilerin de dediği gibi, bir anda evdeki hesap çarşıya uymadı.

Yaptığımız harcamalar sonucu kredi kartımın ödeme tarihi geldiğinde ilk defa borcumun tamamını ödeyemedim. Kalan kısmı, emekli maaşım yatınca, gecikmeli olarak ödedim ve banka tarafından gecikme faizi uygulandı. Birkaç gün önce bankadan mesaj geldi, benim yeni bir talebim olmadığı halde ciddi bir limit artışı olmuş. Bana kalırsa bir emekli için hayli yüksek bir limit artışı... Tabii bir taraftan da kafama takılan sorular oldu. Düzenli ödemeler yapmışken, talep ettiğim halde bankadan limit artışına olumsuz cevap verilmişti. Ama borcun tamamını ödeyemediğim ayın hemen arkasından talebim olmadığı halde, limit artırımı yapılmıştı. Sonradan öğrendim ki bankalar için en iyi müşteri, borcunu zamanında ödemeyen müşteriymiş! Bankaların kredi kartlarını düzenli ödeme yapan müşterilerden pek bir kazancı olmuyor ama borcu zamanında ödeyemeyen müşterilerden günlük ve aylık gecikme oranları hesaplanarak faiz işletip buradan kazanç sağlıyorlar. Bir taraftan da limit yükseltip, bizi daha çok borçlanmaya teşvik ediyorlar. Borç yükseldikçe de gecikme faizi adı altında daha çok para kazanıyorlar. Yani bizi daha fazla soyuyorlar. 

Bugün işçi ve emekliler açlık sınırı altında sefalet ücretlerine, aylıklarına mahkûm edilmiş durumda. Rejimin tercih ettiği politikalar işçileri bir taraftan gittikçe yoksullaştırırken, diğer taraftan da bankalar aracılığıyla altından kalkılamayacak borç batağına itiyor. Milyonlarca işçi ödeyemediği kredi kartı ve kredi borçlarından dolayı takibe düşmüş, hukuki süreç başlatılıp icralık olmuş durumda. Bir çıkışsızlık sarmalı içerisinde pek çok insan... Bazı insanlar intihar ediyorlar veya yasal olmayan bir takım yollara savruluyorlar. Bu duruma düşmek işçi ve emekçilerin suçu değil, bu sömürü düzeninin ve düzenin egemenlerinin suçudur. Ücretlerimizin düşük olması yüzünden, temel ihtiyaçlarımızı karşılayamayacak hale getirdiler hepimizi.  İşçileri yoksulluğa ve yoksunluğa mahkûm eden yönetenler, emekçilere çözüm olarak bankaları gösteriyor. Yönetenlerin ve patronların çözümleri, sorunlara bakışları sınıfsaldır. Kendi düzenlerinin çıkarlarına, yani siyasi ve maddi kazançlarına bakarlar. Açlığımız, yoksulluğumuz, geçim derdimiz kısaca yaşadığımız ekonomik ve toplumsal sorunlar, sırça köşklerde yaşayanların umurunda değil. Yaşadığımız tüm sorunlar bizim, yani işçi sınıfının sorunudur. Bizi bu hayata mahkûm edenlerden, yaşamlarımızı düzeltmelerini ya da taleplerimizi duymalarını bekleyebilir miyiz, onlara güvenebilir miyiz?

Kardeşler, bizler milyonlarız ve sorunumuz ortak! Bizim güveneceğimiz tek güç kendi sınıfımızdır. Birlik, mücadele ve dayanışma içerisinde yürüteceğimiz örgütlülüğümüzdür. Bugün ekonomik, demokratik, siyasal haklarımıza yapılan pervasızca saldırılar da maalesef bizim örgütsüzlüğümüzün sonucudur. Emek en yüce değerdir! Bu değere sahip çıkmak zorundayız. O zaman adalet olur, o zaman ekmek olur, o zaman gelecekle ilgili kaygılarımız ortadan kalkar. Tüm sorunlarımızın çözümü, yine bizim ellerimizdedir. Sabırla, inatla, bilinçlenerek sınıfımızın saflarında mücadele edelim, örgütlenelim.

Kurtuluş Yok Tek Başına, Ya Hep Beraber Ya Hiç Birimiz!