Sınıf temelinde örgütlü olmak, işçi sınıfının gücüne inanmak demektir. “Bu işçiler değişmez” diyenlerin yanıldığını, İzmir’deki grev ve direnişlerde bir kez daha gördük. 368 belediye işçisi haksız şekilde işten atıldı. İlk günlerde korku ve şaşkınlık hâkimdi. Çoğu, sessiz kalırlarsa CHP’li belediye başkanının “insafa” geleceğini sandı. Fakat zamanla anladılar: Birlik olup mücadele etmezlerse hiçbir hak geri gelmeyecek, hiçbir talep gerçekleşmeyecek. Belediye önündeki barikatı zorlayan işçiler, şaşkınlıkla “bunları biz mi yaptık?” dediler. Ama yaptılar!

Direnişte sadece işçiler değil; eşleri, çocukları, komşuları da vardı. Bazı Genel-İş ve Belediye-İş üyeleri bireysel dayanışma gösterdi. Ama sendika yönetimleri, siyasi aidiyetler bahanesiyle işçileri yalnız bıraktı. DİSK’e bağlı Genel-İş ve Türk-İş’e bağlı Belediye-İş üyesi işçiler aynı sorunlara sahip olmalarına ve çözüm de birlikte mücadele etmek olmasına rağmen, sendika yönetimleri işçileri yan yana getirmek yerine bölüyor. Aynı işi yapan işçiler bile birbirine yabancılaştırılıyor. Bu nedenle eski DİSK’in militan ruhuna duyulan özlem işçilerin dilinde.

Bir işçi kardeşimiz şöyle diyor: “25 yıldır belediyede çalışıyorum, torunumla birlikte işimi geri almak için yürüyorum. Emekli maaşımla geçinemem, çalışmak zorundayım. Bizi ömür boyu çalışmaya mahkûm edenler işçi düşmanıdır!” Başka bir genç işçi ise, “ailecek CHP’liyiz ama artık oy yok, hepsi aynı” diyor.

“Susma, sustukça sıra sana gelecek” sözü bir uyarı değil, mücadele çağrısıdır. Bugün sessiz kalanlar, yarın işsiz kaldığında yanında kimseyi bulamaz. İşçiler, sınıf temelinde örgütlenmedikçe ne sendikalarımız gerçek birer mücadele aracı olur ne de haklarımızı koruyabiliriz. Artık görmek zorundayız: Bu düzen işçilerin değil, patronların düzenidir. Onu değiştirecek olan ise yalnızca örgütlü işçi sınıfıdır.