Gazi UİD-DER’de “Seattle’da İsyan” filmini izledik. Filmde Dünya Ticaret Örgütünün Seattle’da düzenlemeyi planladığı toplantı ve bu toplantının gösteri yapılarak engellenmeye çalışılması konu ediliyordu. Filmde gösteriye öncülük edenlerle birlikte eylemciler başarılı bir plan yaparak toplantının yapılmasını engellemeyi başardılar. Gösteriyi asıl başarılı kılan ise sendikaların ülke genelinde grev yapacakları tehdidiyle tutuklanan göstericilerin serbest bırakılmasını sağlamaları oldu. Bazı kareler ise unutulacak gibi değildi; göstericileri durdurmak için görevli olan bir polisin hamile karısının, tesadüfen kendini eylemcilerin içinde bulunca polisin şiddetine maruz kalarak bebeğini düşürmesi gibi. Buna karşı polisin içine düştüğü ikilem iyi anlatılmıştı; neticede bu sistemde kimsenin mutlu olamayacağını açık bir şekilde gösterdiği için anlamlıydı. Filmde ilaç sektörünün nasıl muazzam kârlar temelinde üretim yapan bir sektör olduğu ve insan sağlığının nasıl hiçe sayıldığı, doğanın nasıl tahrip edildiği çok iyi bir şekilde anlatılıyordu. Filmde aklımda kalan önemli bir şey de eylemcilere önderlik eden adamın abisi öldükten sonra bu davaya kendini adamasıydı. Mücadeleye atılmamız için bir yakınımızı kaybetmemiz ya da başımıza bombalar yağması mı gerekiyor?

Film bizlere kapitalizmin gerçek yüzünü tartışabilmemiz için iyi bir malzeme sunuyordu. Ayrıca “mücadelenin devam ediyor olduğu” yazısıyla bitmesi güzeldi. Filmden sonra yaptığımız tartışma bölümünde herkesin ortak görüşü; mücadelenin gerekliliği ve ancak örgütlü olursak başarabileceğimiz olmuştu.