Sevgili işçi kardeşlerim,

Sınıf temelinde örgütlü mücadeleyle tanıştıktan sonra değişim geçirmemek mümkün değildir. Çevremizdekiler -aileniz, akrabalarınız, arkadaşlarınız- önceki ve sonraki halimizi bilir. Değişimimizi fark ederler ama çoğu zaman hayra yormazlar. “Başına taş mı düştü?”, “Sen mi dünyayı kurtaracaksın?” derler. Aynı sözleri tekrar eder dururlar. Ama bizler, UİD-DER gibi sağlam bir işçi örgütünün kültürüyle beslenmişsek, sabırla yürürüz. Her adımda ayaklarımızı yere sağlam basarız. Anne-babamıza, akrabalarımıza, mahallemizdeki işçi kardeşlerimize ihtimamla yaklaşırız. Onları can kulağıyla dinleriz, önyargılarını ve eleştirilerini sabırla karşılarız. Çünkü biliriz ki bu fikirler onların değil, sermaye sınıfının zihinlerine işlediği fikirlerdir. O yüzden aramıza duvar örmeyiz. Gün gelir, yüzlerini bize dönerler.

İzmir’de grevler ve direnişler sürerken TPI Compozit’te ve belediyede çalışan akrabalarım vardı. Dayanışmak için gittiğimde benden uzak durdular. Ama zamanla işçi kardeşlerimle sohbetlerimiz kulaktan kulağa yayıldı. Bir gün akrabam aradı ve şöyle dedi: “Dayı, seni bize yanlış anlatmışlar. Yıllardır bu yüzden senden uzak durdum. Meğer sen işçilerin hakkı için uğraşıyormuşsun.” Belediyede haksız yere işten atılan bir diğer akrabam da önce benden uzak durdu. Ailesi “dayının yanındaysan işe geri alınmazsın” diyordu. Ama 368 işçinin tamamı, aileleriyle adeta bir yumruk olup mücadele etti ve işlerine geri döndüler. Sonra tanıştığım işçiler, “Abi, yanımızda olanlardandır” demiş. Akrabam hâlâ mesafeli ama artık buzlar eriyor.

Sınıf temelinde örgütlü olmak sabır işidir kardeşlerim. Bugün yanımıza yaklaşmayanlar, yarın sokakta işten atılmış halde bizden destek istediğinde, “sen daha önce neredeydin?” demeyiz. Onları örgütlü mücadeleye kazandırmaya çalışırız. Çünkü UİD-DER kültürüyle yoğrulmuş işçi öncüleri bilir ki, işçi sınıfının sömürüye karşı mücadelesi, kişisel dargınlıkların, kırgınlıkların üstündedir. İşçi sınıfı, birlik olduğunda dünya değişir. Sabırla, inatla bu mücadeleyi büyütmek boynumuzun borcudur.

Bugün mahallelerde, işyerlerinde, grev çadırlarında anlatılacak bir hikâye varsa, bu sabrın hikâyesidir. Biz örgütlü işçiler olarak yolumuza sağlam adımlarla devam ettikçe, onları da mücadelemize katacağız. Çünkü sabırla, inatla, örgütlü mücadeleye çağırmaya devam edeceğiz.