İstanbul’un bir mahallesinde kenara konulmuş bir bavul ve bavulun içinde katledilmiş genç bir kadın. İnsan olarak böyle olayları duyduğumuzda kanımızın donduğunu hissederiz. O an Ayşe’nin annesi gelir aklımıza, kardeşleri gelir. Tarifi olmayan bu acıya nasıl dayanılır diye düşünürüz. Kadın cinayetleri günden güne artarken yaşanan acının boyutu da kat be kat artıyor. Ayşe’yi katleden cani, daha öncesinde de bir kadını katletmiş. Fakat bu bilindiği halde yasalar ona herhangi bir ceza vermemiş. Egemenler ikinci cinayetini beklercesine caniyi serbest bırakıp Ayşe’nin katledilmesinin önünü açmış oldular.  İktidarın kadınlar üzerinden yürüttüğü kışkırtıcı politikalar yüzünden kadınlar göz göre göre öldürülmeye devam ediyor. 

Öldürülen emekçi kadınların hikâyeleri de acıları da aynıdır. Yaşadığımız ekonomik sıkıntılar insanları çıkışsızlığa ittikçe vahşetin boyutu her geçen gün daha da büyüyor. Bu bazen eşini katleden bir kişi olarak çıkıyor karşımıza, bazen aldığı ücret yetmediği için ailesinin ve kendi canına kıyan bir baba oluyor.  Bazen de geleceğini göremeyip psikolojisi bozulan gençler oluyor. Her olayın arkasından yapan kişinin normal bir insan olmadığı ve psikolojik sorunları olduğu söyleniyor. Peki, bir insan durup dururken mi bu hale geliyor?

Normal koşullarda çocuklar toplumun en masumlarıdır. Çocuklar büyüdükçe yaşadıkları toplumun alışkanlıklarını alır ona göre kişiliği de şekillenir. Bir toplumda ekonomik krizin derinleşmesi, gençlerin gelecek kaygısını büyütüyor, örgütsüz bireylerin bencilleşmesini getiriyor. Emperyalist savaşın olduğu, sürekli kaosun yaşandığı ve toplum içindeki şiddetin artığı bir dünyada çocuklar da zamanla akıl ve ruhsal olarak nasibini alıyor. Ana kuzularıyken kendilerinden güçsüzlere şiddet uygulayan bir psikolojiye sürükleniyorlar. Türlü politikalarla kışkırtılıp cesaretlendiriliyorlar. Oysa sömürünün, eşitsizliğin, adaletsizliğin, açlığın, savaşların, kaosun olmadığı, çocukların özgürce oynadığı, koştuğu, paylaşımcı bir yaşama doğmuş olsalar değer yargıları ona göre şekillenir. Bilelim ki kapitalizm olduğu sürece ne yazık ki acılar ve yıkımlar devam edecek. Bu vahşetten kurtulmanın tek yolu işçi sınıfı olarak örgütlenmemizdir. Kadınıyla, erkeğiyle yan yana, birlikte bu bataklıktan çıkabiliriz, çocuklarımızı birlikte koruyabiliriz. Gücümüz birliğimizden gelir.