Geçtiğimiz günlerde Eskişehir’deki orman yangınını söndürme çalışmaları sırasında 10 insanımızın hayatını kaybettiğini derin bir üzüntüyle öğrendik. Bu acı haberle birlikte içimizdeki öfke daha da büyüdü. Çünkü her yıl giderek artan ölçekte büyük kayıplar yaşamamıza rağmen, hiçbir somut, ciddi önlem alınmıyor. Bu umursamazlık, göz göre göre daha büyük felaketlerin önünü açıyor.

Örneğin, 2021’de Türkiye tarihinin en büyük orman yangını yaşandı. Bu yangında yaklaşık 200.000 futbol sahası büyüklüğünde ormanlık alan yanıp kül oldu. Buna rağmen, yangınlara karşı etkili önlemler almak bir yana, Orman Genel Müdürlüğü’ne ayrılan bütçe 2019’da yüzde 4,5 iken 2025’te yüzde 3,3’e düşürüldü. Bu da daha büyük yangınlara ve daha fazla can kaybına davetiye çıkardı. Durum böyleyken, ikiyüzlü bakanlar ve egemenler, hiç utanmadan 11 insanımızı kaybettiğimiz bu iş cinayetini sanki doğanın suçuymuş gibi göstermeye çalışıyorlar. Canları pahasına yangını söndürmeye çalışırken hayatını kaybeden emekçilerin ölümlerini, sadece “rüzgârın yön değiştirmesi” gibi basitleştirici açıklamalarla geçiştiriyorlar. Güvenlik önlemleri alınmadan, eğitimsiz ve donanımsız bir şekilde yangının ortasına sürülen emekçileri “kahraman” ilan ederek, bizleri bu kahramanlık karşısında sessiz bir yas haline sokmaya çalışıyorlar.

Alevlerle mücadele ederken hayatını kaybeden işçilerden biri olan, evli ve iki çocuk babası Eyüp Dereli, arkadaşlarına attığı bir mesajda geçim sıkıntısını dile getirerek “Bu ay maaşımızı zamlı olarak alabilecek miyiz?” diye sormuş. Elbette ki Eyüp Dereli, canı pahasına ailesini geçindirmeye çalışan bir baba olarak, eşi ve çocukları için gerçek bir kahramandı. Eyüp Dereli gibi binlerce orman işçisi özellikle yangın dönemlerinde gece gündüz demeden, çoğu zaman 24 saate varan mesailerle çalışıyorlar. Ona rağmen yine de sosyal haklardan yoksun bırakılıyor, yoksulluk sınırının altında aldıkları bir maaşla geçinmek zorunda kalıyorlar. Orman işçilerinin bu sorunlarına kulak tıkayan, yangının ortasına donanımsız gönderen egemenler ise şimdi utanmadan “kahramanlık” nutukları atarak kendi sorumluluklarını örtbas etmeye çalışıyorlar.

Bizler işçi sınıfı olarak nerede, hangi işkolunda çalışırsak çalışalım; siyasi iktidarın vurdumduymazlığı, sermaye yanlısı politikaları ve ihmalkârlığı yüzünden sürekli benzer acılar yaşıyor, hayattan koparılıyoruz. Şüphesiz bugün örgütlenip hesap soramadığımız için rüzgâr onlardan yana esiyor ve ormanlarda işçi abilerimiz, kardeşlerimizle birlikte bizim de yüreğimiz yanıyor. Ancak elbet birleşip bu acıların hesabını soracağımız günler de gelecektir. İşte o gün, rüzgâr bizden yana estiğinde, bir fırtına olup her gün yeni bir felaket üreten bu düzeni yerle bir edeceğiz!