Afganistan’da on binlerce emekçi, 31 Ağustos gecesi derin bir acıya uyandı. Ülkenin doğusunda yer alan Kunar eyaletinde meydana gelen 6.0 büyüklüğündeki deprem, kısa sürede büyük bir yıkıma yol açtı. İlk belirlemelere göre en az 2200 kişi yaşamını yitirdi, 3700’den fazla kişi yaralandı ve 8000’e yakın ev yıkıldı.

Çoğu kerpiç ve ahşaptan yapılmış yoksul evleri saniyeler içinde çöktü. Enkaz altında kalanların çoğu kadın ve çocuklardan oluşuyor. Toprak kaymaları ve kapanan yollar nedeniyle hâlâ birçok bölgeye ulaşılamamış durumda. Depremin vurduğu bölgelerde konutların büyük çoğunluğu mühendislik hizmeti görmemiş, yapı denetiminden geçmemiş derme çatma evler. Bu bölgede yaşayan yoksul emekçiler, en temel yapı malzemelerini dahi temin etmekte zorlanıyorlar. Ucuz ve dayanıksız yapılar, bu gibi sarsıntılarda kolaylıkla can alıyor. Aynı büyüklükte bir deprem bir başka ülkede küçük çaplı bir olay olarak kayda geçebilecekken, Afganistan’da kitlesel bir felakete dönüşüyor.

Bugün insanlık, uzaya uydu gönderen, yapay zekâyla evreni modelleyen, saniyede milyarlarca dijital işlem yapabilen bir teknolojik düzeye ulaştı. Ancak buna rağmen, dünyanın bir köşesinde 6 büyüklüğündeki bir deprem hâlâ kitlesel bir yıkıma ve derin bir acıya yol açabiliyor. Afganistan’da zaten zar zor hayatını sürdüren yoksullar, depremlerde derin bir acı yaşıyor. Bundan öncekiler gibi bu yıkım da gösteriyor ki suç doğa olaylarında değil; yoksulluğun, eşitsizliğin ve ihmallerin kurumsallaştığı, insan hayatını değil sermayeyi önceleyen sistemin ta kendisidir.