Her gün yeni bir gündemle uyanıyoruz. “İktidardakilerin dertleri ya da amaçları nedir, neyi hedefliyorlar” gibi sorular sormamız bile tuhaf oluyor. Güya bizi düşündüğünü, bizim için çalıştığını ileri süren iktidar sorunları büyütüyor, içinden çıkılamaz kriz boyutuna taşıyor. Bazen de sorunları çözüyor-muş gibi yapıyor, gözümüzün içine baka baka yalan söylüyor, çözüm diyerek sorunu daha da büyütüyorlar.

Hakikaten karar mekanizmasında yer alan Bakanlar neye bakıyorlar acaba? Örneğin; Çalışma Bakanı! Çalışanların ücretlerini iyileştirdi mi? Sendikalaşma oranı arttı mı? Sosyal güvencemiz düzeldi mi? Bugün milyonlarca çalışan açlık sınırının altında ücretle yaşam mücadelesi veriyor. İşsizlik her gün artarken işçilerin yaşam standartları da günden güne düşüyor. Çalışırken açlığa mahkûm olmamız, temel ihtiyaçlarımızı karşılayamamamız ya da yıllarca çalışıp ev kirasına bile yetmeyen aylıkla emekli olmamız Çalışma Bakanının ne kadar gündeminde?

Tarım ve Orman Bakanlığı, “yanan ormanlara gece neden müdahale edilemiyor? Envanterde gece görüş özelliği olan uçak yok mu?” gibi sorulara “ihtiyaç temelinde kullanılır” cevabını veriyor! Ormanların yanması yeterince ihtiyaç yaratmıyor mu? Yaşamını yitiren canlılar, yangında ölen insanlar olması önemsiz mi ki rahat bir şekilde “ihtiyaç duymadık!” diyebiliyorlar. Yanan ormanlık alanların üzerinde daha dumanlar yükselirken ya maden şirketlerine ya da inşaat firmalarına peşkeş çektiler. Çiftçi ürettiği mahsulü satamazken, protesto amacıyla ürününü döktüğü için para cezasına çarptırılıyor. Çiftçi üretiyor, ürün elinde kalıyor. Oysa marketlerde, halk pazarlarında her şey o kadar pahalı ki sanki müze gezisine çıkmış gibi insanlar sadece bakıyorlar. Bakan bunları bilmiyor olabilir mi?

Büyüğünden küçüğüne, çalışanından işsizine, kadınından erkeğine toplumun büyük bir kısmı adaletin saraya girdiğinden, o adalete ulaşamadıklarından şikâyet ederken Adalet Bakanlığı ne yapıyor? Özellikle işçi çocukları eşitsiz bir eğitim sistemine maruz kalırken, emekçiler çocuklarına kaliteli bir eğitim olanağı sağlayamazken Milli Eğitim Bakanlığı öğretmenlerin kılık kıyafetiyle ilgili genelge yayınlıyor. Büyükşehirlerde ulaşım sorunları ve maliyetleri bizim için büyük sorun halini almışken Ulaştırma Bakanlığı köprülerle, tünellerle, hızlı trenlerle övünmemizi tavsiye ediyor.

Hastanelerden randevu almak, sağlık hizmeti almak, tedavi olabilmek o kadar zorlaşmış durumda ki bazı testler için aylar-yıllar sonrasına gün veriliyor. Paran varsa özel hastaneye gidip tedavi olabiliyorsun. İyi de açlık sınırının altında ücretle yaşam mücadelesi veren milyonlar nasıl tedavi olacak? Geçtiğimiz haziran ayında Sağlık Bakanlığı “obezite ile mücadele” adı altında kampanya başlattığını duyurmuştu. Sağlık personelinin sokağa çıkacağını ve insanların vücut kitle endeksini ölçeceğini belirtmişti. Kaç kişiye ulaştılar bilmiyorum fakat gerçekten çözüm ürettiler mi? Tedavisini kişiye mi bıraktılar yoksa Bakanlık üstlendi mi? Merak ediyorum. Bu günlerde de yine Sağlık Bakanı “sigarasız şehir olacak!” dedi. Biz bu nasıl olacak diye düşünürken Sağlık Bakanı kapalı alanlarda sigara içenlere cezaların artacağını duyurarak, “Alo 171 bırakma hattına yönlendirmeye çalışıyoruz. Sahaya çıkıp insanlara, sigarayı niye bırakması gerektiğini ve nasıl yardım edeceğimizi anlatacağız” dedi. Yaptıklarının yapacaklarının garantisi olduğunu biliyoruz. Söylemin ötesinde bir şey yapmayacakları ortada. Toplum sağlığı ile ilgileniyormuş gibi yapıp cezaları yani devletin gelirlerini arttırıyorlar.

İnsan düşünmeden edemiyor. Bakanlıkları işgal eden bu kişiler ne işe yarıyorlar? Hakikaten bu Bakanlar neye bakıyorlar? Cevap çok açık; kendi çıkarlarına bakıyorlar, sermaye sınıfını palazlandırmaya bakıyorlar, bunun bedelini bize ödetmeye bakıyorlar. Parçası oldukları sermaye sınıfına hizmette kusur etmiyorlar.