Hastanede 3 yıl önce muayene sırası beklerken tanışıp çok kısa sohbet ettiğimiz genç bir kadın işçiyle yeniden sıra beklerken karşılaştık. Benim gibi endoskopi-kolonoskopi anestezisi onayı için sıra bekliyordu. Bir gözümüz ekranda 1,5 saat sıra bekledik.
Genç kadın işçi kardeşimiz şimdi 40 yaşında. Ailesinde birden çok insanı genç yaşta mide ve kolon kanserinden kaybetmişler. Bu nedenle erken teşhis için uğraştığını anlatmıştı 3 yıl önce. Tekrar karşılaşınca selam verip kendimi tanıttım. Biraz düşündükten sonra hatırladı. “Evet abi, şimdi daha iyi hatırladım, gazete vermiştiniz. Eve dönerken otobüste biraz okumuştum” dedi. Ben de “kardeşim iletişim kurmuş olsaydık ben size web adresinde yayınlanan yazılardan gönderirdim” dedim. “Abi siz öyle birine benzemiyorsunuz. Ama kötü niyetli olan o kadar çok ki. İnsan kime güveneceğini bilemiyor. Ama ben sizin telefonunuzu alayım. Bir şey olursa ararım” dedi.
“Peki, kardeşim gazetemizin yeni sayısı çantamda var. Yine alıp okumak ister misiniz?” diye sordum. “Evet, tabi ki isterim abi” dedi. İşçi Dayanışması’nın 208. sayısının başyazısının “Bizi Güçlü Kılan Birlik ve Dayanışmamızdır” şeklindeki başlığını okuyunca, “evet, gerçekten ihtiyacımız olan birlik olmak. Ama nasıl olur bilmiyorum. Ben sendikayı duydum. Sendika olsa iyi olur herhalde. Çalıştığım fabrikada plastik kumaş karışımı ürünler üretiyoruz. Kaç kişi kanser olup işten çıkmış. Benim hem annem hem babam kanserden öldüler. Çok korkuyorum. Ama çalışmak zorundayım. Bir de bu fabrikada kanser olan çok. İnanır mısın abi, çay molamız yok. Öğleden önce ve sonra 6 dakika ihtiyaç molamız var. 6 dakikada tuvalete gidiyoruz. Koşarak bir çay alıyoruz. Çayı bitiremeden işimize dönüyoruz. 6 dakika neye yeter ki? Ben 40 yaşındayım. 16 yaşımda tekstil fabrikalarında çalışmaya başladım. Yıllarca sigorta girişim bile yapılmadan çalıştım. Sigorta girişim yapıldığında 25 yaşındaydım. Arada boşluğum da çok. Emekli olabileceğimi hayal edemiyorum. Artık emekli olanlar da çalışmak zorundalar. Fabrikada emekli olmuş, çalışmaya devam eden çok insan var. Gerçekten çalıştığım halde kredi kartlarına her ay borç ödüyorum” dedi.
Genç kadın işçi kardeşimize üç sene önce ilk karşılaştığımızdaki kısa sohbetimizde kendi sözlerini hatırlattım. “Seyrelen orman sele karşı duramaz” demişti. “Evet, ya abi onu bile unutmamışsınız” dedi. “O ifadelerle ne anlatmak istemiştin?” diye sordum. Anestezi muayenesinden sonra hastanenin kantininde çay içmek için oturduğumuzda anlattı.
“Abi, biz Boşnak göçmeniyiz. Çok eskiden Yugoslavya’da ayrımcılık yokmuş. Kimse kimsenin dinine, inancına karışmazmış. Zaten Boşnak, Sırp filan gibi ayrımlar hiç yokmuş. Ama sonra ne olmuşsa komşu olanlar bile birbirine düşman olmaya başlamış. Boşnakların çoğu Türkiye’ye gönderilmiş. Babamın dedesi Türkiye’ye geldiklerinde çocukmuş. Artık babasından mı, dedesinden mi duymuşsa, ‘seyrelen orman sele karşı duramaz’ sözlerini çok söylermiş. Babam bize dedemin sözlerini insanların ayrım yapmadan birbirlerine yardım etmesi gerektiği olarak anlatır hâlâ. Abi, siz de aynı şeyi söylüyorsunuz. İşçiler birlik olursa güçlü olur diyorsunuz. Evet, olması lazım, ama nasıl olacak, bilmiyorum. Ama birlik olmamız gerektiğini biliyorum.”
Ben de “kardeşim, işçiler olarak kadınıyla, erkeğiyle birbirimize güvenmek için sınıf kardeşi olduğumuzu fark etmemiz, örgütlü olmamız gerekiyor. Birbirimize yakın durarak sık bir orman olabiliriz hem de milyonlar olarak coşkun bir sel olursak önümüzde hiçbir güç duramaz. Kendimize ve sınıf kardeşlerimize güvenmeliyiz” diye anlattım. UİD-DER ve İşçi Dayanışması işçilerin sınıf temelinde örgütlenmesi için var. Sele karşı durabilen sık ormanlar gibi patronların, iktidarın, egemenlerin saldırılarına karşı durabilmesi için işçileri örgütlemek için mücadele ediyor.