2008 yılının Ekim ayından itibaren krizin bastırmasıyla patronlar derhal toplu işçi çıkartmaya başladılar. Metal ve tekstil başta olmak üzere her sektörde krize karşı ilk önlem olarak işçilerin işine son verdiler. Böylece krizle birlikte her geçen gün işten atılan işçi sayısı giderek çoğaldı. İşsizlik oranı, ekim ayında bir önceki yılın aynı ayına göre 1,2 puan artarak %10,9 oldu. 2008 yılının Ekim ayına dek işsiz kalan işçi sayısı resmi verilere göre 385 bin kişi artarak 2 milyon 687 bin kişiye ulaştı. Kayıt dışı çalıştırılanlar, mevsimlik, geçici işlerde çalışanlar ve kriz gerekçesiyle zorunlu emekli edilenler de eklendiğinde bu sayı çok daha yükseklere çıkıyor.

Patronlar her sektörde işçileri on binler halinde işten atarken, sermayenin arkasında duran Başbakan “kriz bizi teğet geçti” diye açıklamalarda bulunuyordu. Sermaye hükümeti diğer yandan patronları destekleyen adımlar attı. Patronlara teşvik ve krediler açtı. İşçilerin ücretlerinden kesilerek işsizlik fonunda biriken 38,6 milyar lira patronların hizmetine verilmek isteniyor. Ayrıca başta otomotiv olmak üzere patronlara nakit “kriz yardımı” yapılması da öngörülüyor. 

Dikkat çekici bir başka nokta da, krizin artık ayan beyan kendisini gösterdiği Kasım ve Aralık ayına ilişkin verilerin hâlâ açıklanmayışıdır. 2008 yılının son üç aylık rakamları açıklandığında görülecektir ki, Türkiye işçi sınıfı krizden fazlasıyla etkilenmiştir! Milyonlarca işçi işsiz kalmıştır. İşsizlik, işçi sınıfı için açlık ve yoksulluk demektir. Daha düşük ücrete, daha kötü koşullarda çalışmaya razı olmak demektir. 

Her geçen ay artan işsizliğin tek sebebi sermaye düzenidir. Sıranın bize ne zaman geleceğini beklemeden mücadele etmeliyiz. Sermaye sınıfının neden olduğu kriz ve artan işsizliğe karşı, örgütlenmekten başka bir seçeneğimiz yok. İşten atılmayı kabul etmemeli ve mücadele etmeliyiz.