16 Ağustos Pazar günü UİD-DER’in düzenlediği deniz organizasyonunda birlikteydik. Denize Halkalı Kâğıt’ta çalışan ve 1 ayı geçkin süredir grevde olan ağabeylerimiz, arkadaşlarımız da katıldılar. Beraber Silivri’ye gittik. Kahvaltının ardından denize girdik. Öğleden sonra UİD-DER’deki ağabeylerim ve arkadaşlarımla Halkalı Kâğıt işçileriyle beraber oturduk. Bir yandan çay içtik, bir yandan sohbet ettik. Deniz bir tarafa, günün en güzel yönü grevci ağabeylerimle konuşmaktı. Onlara aklıma takılan bütün soruları sordum. Grev nedir? Neden yapılır? Hayatımda grev nedir görmedim bugüne kadar. Onlar bir ayı geçti grevdeler. Anlatılanlardan çıkardığım sonuç açık. Sendika denilen şey çok önemli işçiler açısından. Benim çalıştığım işyerinde ne yazık ki sendikamız ve işçi arkadaşlarımızla örgütlülüğümüz yok.

Bu dünyada hakkını arayan suçlu sayılıyor nedense. Grevci işçiler sadece haklarını istiyorlar. Senelerdir orada çalışmış olan bir ağabey, ilk defa grevle tanıştık demişti. Genci yaşlısı, oraya senelerini verenler, aylarını verenler, herkes bir aydır orada. Her gün beraberler ve mücadelenin içindeler. En önemlisi birlik var. UİD-DER olarak daima onların yanında olmaya, destek vermeye çalıştık. Çıkarlarını savunduğumuz işçi sınıfı kimsenin bilmediği kadar güçlü aslında.

Son olarak deniz dönüşü grev yerine gittik. Grevci ağabeylerimizi, arkadaşlarımızı bıraktık. Yine oturup biraz sohbet ettik. Sonra hep beraber halay çektik, sloganlar attık, çok güzel bir gündü. En çok hoşuma giden yoldan geçen arabaların korna çalıp destek olmalarıydı. Hele bir tanesi vardı ki “helal olsun size” diye bağırıyordu. O an gurur duydum yaptığımız şeyle.

Ortada birilerinin haklı mücadelesi varsa bu hepimizin haklı davasıdır. Dertsiz başıma dert almayayım, bana dokunmayan yılan bin yaşasın diye bakarsanız olaya yanlış düşünürsünüz. İstemeyerek bilincimize akıttığımız önyargı zehrinin zamanla dağılmasını bekleyemeyiz. Bir şeyler yapmak lazım. Patron tayfasının kabul etmek zorunda olduğu şey, işçi sınıfının haklarının göz ardı edilmemesidir.

Benim içimde büyüyen ve gitgide daha da derinleşen bir arzu söz konusu şimdilerde. Grevin ne olduğunu ve nasıl yapıldığını onların yanında yerimi alarak yeni yeni öğreniyorum. Ve öğrenecek çok şeyler var diye düşünüyorum.

Direniş içinde olan insanların birbirlerine besledikleri inanç ve güven beni çok mutlu ediyor. Doyacaksa karnımız beraber doysun, aç kalacaksak da beraber olsun.

Kurtuluş Yok Tek Başına Ya Hep Beraber, Ya Hiçbirimiz!