İkinci emperyalist paylaşım savaşından bu yana 44 yıl geçti. Emperyalistler dünyayı yeniden paylaşmak için girişmişti bu savaşa. Ve tüm hesaplarını işçi, emekçi, yoksul kitlelerin kanı üzerinden yapıyorlardı. Özellikle Almanya’da ipleri elinde bulunduran Nazilerin komünistlere, Yahudilere, Çingenelere ve sakatlara yaptıkları hâlâ insanlığın hafızasından silinmedi.

İşte bu tarihlerde yani 1939-45 yılları arasında yaşananları konu edinen bir film olan “Ayaklanma”yı izledik UİD-DER Gebze temsilciliğinde. Nazi zulmüne maruz kalan Varşova’daki Yahudilerin durumunu birçok açıdan ele alan film, özellikle tüm olumsuz koşullara rağmen Nazilere karşı direnen bir grup Yahudinin yürüttüğü mücadeleyi anlatıyordu. Bu vasıtayla bir kez daha tazeledik zihinlerimizi. Nazilerin kadın, çocuk, genç, yaşlı, bebek demeden gerçekleştirdikleri vahşeti anımsadık tekrar.

Bir daha yaşanmayacak bu acılar dediler, emperyalizmin sözcüleri savaşın bitiminde. Oysa 2009’un son günlerinden geriye dönüp baktığımızda savaş ve iç çatışmalarda ölenlerin ikinci dünya savaşında ölenleri dörde beşe katladığını görüyoruz.

Filmin ardından yaptığımız sohbette bugün de bu acılardan çok uzak olmadığımıza değindik. Bizzat bu topraklarda yaşanan Kürtlere karşı yürütülen savaş bile bunun için yeterli bir örnektir. Dahası yanı başımızda sürdürülen Irak savaşı, Ortadoğu’daki sonu gelmez çatışmalar, Afganistan ve Pakistan halklarına yaşatılan acılar, önümüzdeki süreçte de benzeri acılarla karşılaşacağımızı gösteriyor bizlere.

Evet dostlar. Burjuvazi savaşların bir daha yaşanmayacağını söyleyerek ikiyüzlülüğünü her daim ortaya koymuştur. Oysa kapitalist sistemde savaşların ve ölümlerin olmaması sistemin doğasına aykırıdır. ILO verilerine göre her yıl sadece iş cinayetlerinde dünyada 1 milyon 200 bin işçi hayatını kaybetmektedir. Anlayacağımız kapitalist sistem bizlere yoksulluk, sefalet, işsizlik ve ölümlerden başka bir şey vaat etmiyor. O zaman daha ne bekliyoruz? Karar verelim, insanca bir yaşam mı, yoksa burjuvaların çıkarları için ölmek mi?