Çalıştığımız fabrikada insanlık dışı koşullar devam etmekte. Siz dostlarımıza gördüğümüz bir olayı anlatmak istiyoruz. Normal çalışma saatimiz 8 saat, ama şu sıralarda fabrikada işler yoğun olduğundan çalışma saatleri 16 saate yükseldi. Normal koşullarda fazla mesai yemeğimizi patronun karşılaması gerekiyor. Fakat biz işçiler mesaiye kaldığımızda yemek vermiyor patron. Üstelik utanmadan bir parça ekmeğin hesabını yapıp “bir zahmet evden getirin” diyor. Düşünmüyorlar ki evde yiyecek ekmeğimizin olup olmadığını. Bize yarım ekmeğin hesabını yapan patron beyefendi, köpeğine ciğer yediriyor. Oysa biz işçilerin boğazından ayda kaç defa ciğer geçiyor. Gelin de patronlara insan deyin. Mesaiye kalan arkadaşlarımız o gün aç kaldılar. İçimiz burkuldu ama birlik olamadığımız için bu haklı davamızı savunamadık patronlara karşı. Oysa hepimizin derdi ekmek kavgası. Bu gün bize yarım ekmeği çok görüyorlar. Yarın onu da elimizden alacaklar. Çünkü biz işçiler bütün haklarımızı patronlara kaptırmışız. İpler şu an bir avuç insanın elinde. Ama bir gün mutlaka bizlerin, işçilerin eline geçecektir. Biz işçiler birlik olursak kavgamız sadece ekmek kavgası değil, insanın insanca yaşayacağı bir dünya kavgası olacaktır. O zaman hiç kimse aç, yoksul kalmayacaktır. Her şey biz işçilerin elinde. Ekmeğimize, aşımıza göz diken patronları biz işçiler bir gün tarihin çöp sepetine atacağız. Biz tekstil işçileri buna inanıyoruz. İşçi sınıfının şairi Nazım Usta’nın dediği gibi:

Hani şimdi bizim soframıza

haftada bir et gelir.

Ve

çocuklarımız işten eve

sapsarı iskelet gelir..

Hani şimdi biz..

İnanın:

güzel günler göreceğiz çocuklar

güneşli günler

göre-

-ceğiz.

Motorları maviliklere süreceğiz çocuklar,

ışıklı maviliklere

süre-

-ceğiz.....