Ben 15 yaşında bir lise öğrencisiyim. Babam bir işçi ve zor geçiniyoruz. Ben okul formamı çalışıp kendim alıyorum. Her yaz tatilinde olduğu gibi bu yaz da çalışıp kendim aldım. Durumu bizden daha kötü olanlar da var. Benim bir arkadaşım 7. sınıfta okuyor ve eve para götürmek için öğlen okuldan çıkınca doğrudan işe gidiyor. Pide, lahmacun, döner satıyor. Karda kışta bu işi yapmak onun için çok zor. Yazın çocuklar dışarıda oynarken o ve ben camdan kapıdan şaka yapan çocuklara bakıyoruz. Bu bir çocuk için çok zor.

Dışarıda milyonlarca örnek var, ben halimden şikâyet etmiyorum. Çünkü benim sosyal etkinliklerim var. Yani tiyatro, saz, gitar müzik gibi etkinliklerle uğraşabiliyorum. Kafama takılan olayları büyük arkadaşlarıma soruyor ve paylaşıyorum. Toplumda bana çocuk gibi davranıyorlar. “Sus, sen konuşma” diyorlar, “ne bilirsin” diyorlar ve dışlıyorlar. UİD-DER gibi yerler için “ne işin var orada” diyorlar. Ben ise herkesi derneğimize çağırıyorum.

Benim önerim herkesin UİD-DER’e gelmesidir. Ben de UİD-DER’li bir genç bireyim ve UİD-DER’li olmaktan hiç pişman değilim. Derneğimiz sayesinde bakış açım değişti. Beni seviyorlar, düşündüklerimi paylaşabiliyorum, yanlış olsa bile. Yazın beraber maç, deniz gezisi, piknikler, yarışmalar düzenliyoruz, gelenlere sıcak çay ikram ediyoruz. Gelen kaybetmiyor, daha çok kazanıyor…

Yaşasın UİD-DER!

Yaşasın Örgütlü Mücadelemiz, Yaşasın Dayanışmamız!