11 yaşımda çalışmaya başladım. 24 yıldır birçok sektörde çalışarak yaşamını sürdüren biriyim. Birçok şeyle karşılaştım. Şimdi bakıyorum da, hayatımızda değişen hiçbir şey yok. Çünkü payımıza düşen hep aynı yokluk. Her gün daha kötü koşullarda yaşıyoruz. Kelle başına bizden vergi alınıyor, emeğimizin her gün biraz daha avuçlarımızın arasından kayıp yok olduğunu görüyorum. Umutlarımızın çalındığını, çocuklarımızın geleceğinin yok edilmek istendiğini görüyorum ve bunun için de içimdeki öfke her gün biraz daha büyüyor. Ve artık tahammül edemiyorum. Bu mektubu okuyan herkese bir anne olarak sesleniyorum; geleceğimizi yok etmek isteyenlere izin vermeyelim. Bunlara karşı dik duralım. İşçiysen, kadınsan, babaysan susma! Kaybedecek hiçbir şeyin yok. Çocukların için, onların geleceği için susma. Bir çocuğun hastalansa çırpınırsın, ona bir şey olursa diye korkarsın, hemen doktora koşarsın, ama gelecekleri çalınıyor, yok ediliyor ve sen susup bekliyorsun. Bundan daha önemli ve değerli ne olabilir? Hiç düşündün mü? Yarını olmayanın hiçbir şeyi yok demektir. Benim korkum çocuğumun yarınının ne olacağı. Umutlu yarınlar diliyorum.